اعدام، شکنجه و زندان؛ سهم نوکیشان مسیحی از آزادی عقیده

بعد از انقلاب ۱۳۵۷ و روی کار آمدن جمهوری اسلامی در ایران، غیرمسلمانان تحت فشار و تبعیض رسمی قرار گرفتند. اما حساسیت روی مسلمان‌زاده‌‌هایی که دین و آیین دیگری گزیده بودند، دو چندان شد.

حقوق شهروندی درحالی از نوکیشان مسیحی سلب شده است که مطابق اصل ۱۳ قانون اساسی جمهوری اسلامی مسیحیان یکی از چهار اقلیت دینی رسمی و پذیرفته شده در ایران هستند. اما چرا حکومت جمهوری اسلامی مسیحیت را تنها شامل مسیحیان قومی (ارامنه، آشوریان و کلدانیان) و آن دسته از افرادی می‌داند که می‌توانند ثابت کنند خود یا خانواده‌‌هایشان قبل از انقلاب سال ۱۳۵۷ مسیحی بوده‌اند؟
این گزارش در گفت‌وگو با «فرد پطروسیان»، روزنامه‌نگار و پژوهشگر به ‌دنبال پاسخی برای این پرسش است.

آخرین آرزوی یک پناه‌جو: همسرم را نجات دهم

از ابتدای انقلاب تاکنون اقلیت‌های دینی و مذهبی، از بهایی و یهودی و مسیحیان و نوکیشان و زرتشتیان تا اهل تسنن و یا اهل حق و درویشان گنابادی با فشار و تعرض و آزار حکومت اسلامی روبه‌رو بوده‌اند. عده زیادی از آنان به ویژه یهودیان و مسیحیان و بهاییان، دست به جلای وطن زدند. اما به‌رغم خطرها و فشارهایی که با تغییر دین در انتظار مسلمانان ایرانی است، به نظر می‌رسد حتی خطر اعدام نیز نتوانسته از پیوستن مردم به ادیان دیگر و از جمله مسیحیت جلوگیری کند.
«سعید» یکی از نوکیشان مذهبی است که در ایران مسیحی شده است.