جامعه جهانی بهایی در بیانیه‌ای به تاریخ ۱۴ اردیبهشت ۱۴۰۲ در برابر دفن پیکرهای شهروندان بهایی تهران توسط ماموران حکومتی بدون اطلاع خانواده‌های متوفی و انجام مراسم مذهبی واکنش نشان داد.
جامعه جهانی بهایی با اظهار تاسف و رنج عمیق از این‌که در بحبوحه‌ی رنج و مشکلات گسترده‌ی مردم ایران، مسعود مومنی مأمور وزارت اطلاعات، هم‌چنان به دفن اجباری متوفیان بهایی بدون اطلاع خانواده‌هایشان و بدون رعایت آداب کفن و دفن بهایی ادامه می‌دهد.
در این بیانیه آمده است:
«آقای مومنی مبالغ گزافی را درخواست می‌کند تا به بهائیان اجازه دهد عزیزان خود را در آرامستانی که متعلق به خود آن‌ها است دفن کنند. این درخواست که مورد قبول خانواده‌ها قرار نگرفته است تنها به صورت شفاهی مطرح شده و آقای مومنی تاکنون هیچ سند رسمی مکتوبی ارائه نکرده است. مشخص نیست که این مبالغ گزاف باید به وزارت اطلاعات، به ادارۀ دیگری و یا به شخص آقای مومنی پرداخت شود.»
جامعه جهانی بهایی اعلام کرده که از ابتدای سال جدید شش شهروند به دلیل عدم پرداخت وجه درخواستی توسط ماموران در محل گورهای دسته‌جمعی خاوران دفن شده‌اند. بر اساس بیانیه مزبور، مومنی بهاییان متوفی را در قبرهای باریکی دفن کرده و حداقل در یک مورد دو جسد را در یک قبر قرار داده است.
بهزاد مجیدی، عزت‌الله صدفی، عزت ضرغامی، فیروزه اخترخاوری، مریم معینی‌پور، درنا مولایی اسامی درگذشتگان بهایی است. جامعه بهایی از نگه‌داری سه جسد دیگر در سردخانه بهشت زهرا خبر داده است.
همچنین در این بیانیه از دستگیری چهار شهروند بهایی در این رابطه خبر داده است:
«در اقدامی کینه‌جویانه، سه نفر که سال‌ها در آرامستان بهاییان به سایر هم‌کیشان خود کمک می‌کردند به اسامی آقایان منصور امینی، ولی‌الله قدمیان و عطاءالله ظفر توسط وزارت اطلاعات دستگیر شده‌اند. علاوه بر این، اعضای یکی از خانواده‌ها که سعی می‌کرد مسائل کفن و دفن را از راه‌های قانونی حل کند در بازداشت به سر می‌برد. دستگیری خانم شادی شهیدزاده به دنبال مراجعه او به مقامات حکومت برای درخواست اجازه دفن مادربزرگش با رعایت آداب بهایی بوده است.»
در این بیانیه یادآوری شده که دو سال پیش مقامات ایران از استفاده‌ی بهاییان از قسمتی از قبرستان خاوران که متعلق به خود آنان بود ممانعت کرده و از بهاییان خواستند از زمین مجاوری استفاده کنند که قبلاً به عنوان گور دسته‌جمعی استفاده شده بود ولی بهاییان به احترام کشته‌شدگان و خانواده‌های داغدیده‌ی آن‌ها از این کار خودداری کردند.
پیشینه گورستان بهاییان تهران
قبل از انقلاب، جامعه بهایی تهران صاحب آرامستانی زیبا به مساحت حدود ۸۰۰۰۰ متر مربع بود. در سال ١٩٨٠، این آرامستان مرکزی بهائیان در تهران مصادره شد. سپس دولت با برداشتن سنگ قبرها و فروش سنگ‌های ارزشمند، محل دفن بیش از ۱۵هزار بهائی را با خاک یکسان کرد. در دهۀ ۱۹۹۰، با نبش قبر اجساد و بار کردن آن‌ها به شکل خفت‌باری در کامیون‌ها، این آرامستان مورد هتک حرمت بیشتری قرار گرفت. بعد از آن بود که زمین را با بولدوزر برای ساخت «فرهنگ‌سرای خاوران» یک‌دست کردند.
مدیرعامل سازمان بهشت زهرا (نهاد مدیریتی قبرستان بزرگ خاوران تهران) بعدتر اعلام کرد که قطعه زمینی به مساحت ۲٧۰۰۰ متر مربع که پیش از این جامعه بهایی اقدام به خرید آن به منظور احداث گورستان نموده بود، بدون تسهیلات و به صورت قانونی به این جامعه واگذار شده است. پس از انتقال زمین به جامعه بهایی، بهاییان فداکارانه فضای سبز باز، سردخانه و غسال‌خانه، دیوار اطراف و دروازه‌های ورودی و خروجی را در جاده خاوران توسعه دادند. سایر جوامع اقلیت نیز آرامستان‌های جداگانه‌ای در این محل وسیع دارند. آرامستان جدید بهاییان در همین مجموعه در کنار آرامستان ارامنه و در مجاورت گور دسته‌جمعی قربانیان سیاسی قرار دارد.
در پایان، جامعه جهانی بهایی اعلام کرده:
« تلاش برای دریافت مبالغ گزاف از بهائیان داغدار برای استفاده از آرامستان متعلق به خودشان در تهران و دفن متوفی آن‌ها در گور دسته‌جمعی دهه ۱۹۸۰ تلاشی برای پاک کردن خاطرۀ هزاران قربانی سیاسی و وارد کردن آسیب‌‌های بیشتر به جامعه ستمدیده بهاییان ایران است… بهاییان از سال ۱۹۷۹ به طور سیستماتیک در ایران مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند، از جمله با بازداشت خودسرانه، محکومیت به حبس با اتهامات بی‌اساس، محرومیت از تحصیل و امرار معاش، مصادره و تخریب خانه‌هایشان، مورد تهمت و افترا قرار گرفتن از طریق نفرت‌پراکنی و هتک حرمت آرامستان‌هایشان که همه بخشی از کارزار حکومت برای تخریب جامعه بهایی ایران بوده است.»
