اعضای جامعه بهایی ایران، از آسیب دیده‌ترین اقشار در بین ایرانیان هستند. آنان از همان روزهای نخستین پس از پیروزی انقلاب اسلامی، با شدیدترین حملات از سوی سردمداران حکومت و عواملش مواجه بوده‌اند. اموال و منازل تعداد زیادی از بهاییان مصادره شد، قبرستان‌های بهاییان در کلیه شهرهای ایران تخریب و مصادره شد، روستاییان بهایی از زمین‌های آبا و اجدادی خویش بیرون رانده شدند و خانه‌ها و زمین‌هایشان به تصرف درآمد.

منازل و حیوانات بسیاری از این روستاییان به آتش کشیده شد و حتی چند تن از این روستاییان کهنسال را آتش زدند و به قتل رساندند. بهاییان از کلیه مشاغل دولتی اخراج شدند و اخراج اساتید و دانشجویان بهایی از دانشگاه‌ها و محرومیت از تحصیلات عالیه دانشگاهی، از دیگر فشارها به بهاییان در وطن‌شان بوده است.

در زمان جنگ، بهاییان مانند سایر هم وطن‌هایشان به خدمت سربازی گسیل و تعدادی زیادی از آن‌ها، شهید، معلول و اسیر شدند، ولی جمهوری اسلامی هیچ فرد بهایی را به عنوان شهید، اسیر و مجروح جنگی نپذیرفت و نام آن‌ها را از فهرست بنیاد شهید حذف کرد.

 بیش از یک دهه، بهاییان ممنوع خروج بودند و به هیچ شهروند بهایی پاسپورت داده نشد. در ۴۳ سال گذشته بیش از ۲۰۰ تن از پیروان آیین بهایی توسط جمهوری اسلامی، اعدام و به قتل رسیدند. هزاران بهایی بازداشت و دوره‌ای از زندگی خود را به‌خاطر اعتقادات‌شان به آیین بهایی، در زندان‌های جمهوری اسلامی گذراندند.

کودک کشی، جنایتی که در هفته‌های اخیر بارها عوامل جمهوری اسلامی مرتکب آن شده‌اند، در جامعه بهایی ایران بیش از چهل سال سابقه دارد. «مونا محمودنژاد»، اولین کودک- دختر در ایران است که طبق رای حاکم شرع شیراز در سن ۱۶ سالگی به اتهام بهایی بودن به جوخه اعدام سپرده شد. این کودک بهایی، احتمالا تنها کودک در تاریخ نظام اسلامی است که به طور رسمی زیر سن قانونی اعدام شد. «بابک طالبی» و «پیمان سبحانی»، از دیگر کودکان بهایی هستند که در چهار دهه گذشته به قتل رسیدند.