ایشان معتقدند که جلوه‌های مختلف اهورا مزدا، عناصر مختلف جهان هستی را خلق کرده‌ است اما انسان توسط خود اهورا مزدا و به صورتی مستقیم خلق شده است. انسان برترین آفریده اهورامزدا است که دارای سرشتی پاک است. در اندیشه زرتشتی، انسان به صورتی مداوم مورد وسوسه اهریمن قرار می‌گیرد و به صورتی دائم در کشاکش بین دو نیروی شر و خیر است. اما این انسان است که با قوه اختیار خود، مسئول اعمال خود است.

زرتشتیان قائل به وجود دو نیروی شر و خیر با نام‌های «انگره مینو» و «سپنته مینو» هستند که در تقابل همیشگی با یکدیگر هستند. این دو نشان دهنده هم وجود شر در جهان و نیز تلاش برای غلبه بر آن است. البته این نکته باید مورد اشاره قرار بگیرد که زرتشت خود از این دوگانگی (ثنویت) در آثار خود صحبت نمی کند و معتقد است که تمام جهان توسط اهورامزدا خلق شده است که خالق کل هستی است. اهورامزدا، هستی را به زیباترین و نورانی ترین صورت خود خلق کرده است ولی نیروهای شر و اهریمنی جهان را دچار تاریکی و فقر و ناخوشی می کنند.این ثنویت پس از دوران زرتشت در آیین زرتشتی رایج شد. بر اساس تعالیم زرتشت، هدف زندگی انسان آن است که بتواند با بهره‌گیری از نیروی اهورا مزدا و با پرستیدن آن، عاملی برای ترویج خوبی و بازسازی جهان شود. در این نگاه، مرگ جسمانی نتیجه غلبه قوای شر و پلیدی است ولی روان انسانی فارغ از هرگونه پلیدی است و بر اساس اعمالی که در این جهان انجام می دهد مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. سعادت و رستگاری در ترویج گفتار، کردار و پندار نیک است و از این رو هر انسانی مسئول اعمال خود است.

زرتشتیان، همانند پیروان دیگر ادیان، منتظر ظهور موعودی در آخرالزمان هستند؛ موعودی به نام «سوشیانت» به معنی فردی است که منفعت و سود خواهد آورد. سوشیانت تنها یک انسان متعالی نیست و در اندیشه زرتشتی فردی است که انسان‌ها را در نبرد نیک بر شر هدایت می‌کند. البته سوشیانت تنها یکی از شخصیت‌هایی است که زرتشتیان منتظر ظهور او هستند. در آیین زرتشتی، اشاره به ظهور سه موعود است که به تدریج می آیند اما تنها سوشیانت، موعود سوم، است که جهان را مملو از نور خواهد کرد. با ظهور سوشیانت، نیروهای خیر بر شر غلبه می کنند.

زرتشتیان همچنین به حیات بعد از مرگ اعتقاد دارند. ایشان بر این باورند که فردی که از این جهان می‌رود اگر پارسا و نیکوکار باشد، در روز چهارم پس از مرگ، دختری جوان، زیبا و با چهره‌ای درخشان بر او ظاهر می شود و او را به بهشت می برد، ولی اگر فرد فوت شده انسانی صادق و پاکدامن نبوده باشد، پیرزنی زشت او را کشان کشان به دوزخ خواهد برد. داور چنین روزی، خود زرتشت است که به دستور او فرد مرده از پلی به نام «چینوت» که بر روی رودی از فلز گداخته قرار دارد باید بگذرد. نیکوکاران به آسانی از روی آن پل می گذرند و به جایگاه اهورامزدا می رسند اما بدکاران به آن رود می افتند و در نهایت به کلبه ای محقر می رسند. کسانی نیز که اعمال نیک و شرشان با یکدیگر برابری داشته باشد در برزخ یا همسگان جای می گیرند که بی حرکت و آرام است.

زرتشتیان دارای احکام متفاوتی هستند که باید رعایت کنند. بخشی از احکام ایشان مربوط به طهارت می شود و ریشه در آموزه‌های ثنویت و دوگانگی خیر و شر دارد. ایشان بیماری‌ها و ناپاکی‌های عالم را نتیجه عملکرد اهریمن می‌دانند. برخی از احکام رایج در دین زرتشتی عبارتند از:

آیین تشرف: این مراسم، نخستین مراسم دینی در زندگی هر فرد زرتشتی است و شامل زرتشتی شدن فرد می شود. این آیین، با مراسم «سدره پوشی» همراه است. سدره‌پوشی یکی از کهن‌ترین آیین‌های زرتشتیان است و به معنای تولد دوباره است. این آئین را نوزاد یا نوزات نیز گویند. امروز زرتشتیان این آئین برای برای فرزندان خود بین سنین ۷-۱۰ ساله برگزار می‌کنند و پس از آن کودک به عنوان یک فرد زرتشتی محسوب می‌شود و باید اعمال دینی و نیایش ها و مراسم مذهبی را به جای بیاورد. نحوه‌ی برگزاری این مراسم به این شکل است که سفره‌ای بزرگ پهن می‌شود که و در چهارگوشه‌ی آن چراغ یا شمع گذاشته می‌شود. چیدنی‌های ویژه‌ی این سفر از جمله چراغ، شمع، سینی، گلدان، برنج، آویشن و لرک ( آمیخته‌ای از آجیل و شیرینی)و … نمادی از آفرینش هستند. مهمانان و خانواده‌ی کودک به همراه موبد دور این سفره جمع می‌شوند و او بعد از استحمام سدره پیراهنی سفید رنگ و ۹ تکه‌ای از جنس کتان یا پنبه را می‌پوشد. بر روی سده نیز کمربندی به نام کشتی که از ۷۲ نخ بافته شده بسته می‌شود. در این مراسم موبد اوستای تندرستی را به نام کودک می‌خواند و در حال قرائت آویشن و برنج و آجیل و شیرینی را بر سر کودک می‌ریزند. پس از پایان مراسم مذهبی، والدین و خانواده در حال تبریک‌گویان هدایای خود را تقدیم می‌کنند و با آجیل و شیرینی از مهمانان پذیرایی می‌شود. این مراسم نشان‌دهنده ورود آن کودک به جامعه زرتشتی است.

نماز‌های روزانه: خواندن ۵ نماز در آیین زرتشتی تکلیف ضروری هر فرد زرتشتی است. این نمازها برای مقابله با بدی خوانده می شود که شامل انجام حرکاتی خاص به منظور راندن شر و دریافت روشنایی است.

آئین گواه‌گیری (‌عقد): گواه به معنی شاهد است و گواه گیری همان مراسم عقد است که برای پیوند زناشویی بین زن و مرد برگزار می‌شود. عروس در مراسم گواه‌گیری مقنعه سبزی بر سر دارد و تور سبز رنگی صورتش را پوشانده است، داماد کلاه سبز بر سر و دستمال سبزی بر شانه راستش آویزان می‌کند. در این مراسم حداقل ۷ نفر به عنوان شاهد عقد باید حضور داشته باشند. موبد قسمت‌هایی از اوستا را می‌خواند و سپس از عروس و داماد می‌پرسد که آیا یکدیگر را به همسری می‌پذیرند یا خیر. سپس موبد اندرزهایی را برای زندگی آینده‌ی عروس و داماد می‌خواند. در مراسم عقد سفره‌ای پهن است که به آن سفره گواه‌گیری می‌گویند. چیدنی‌های این سفره عبارتند از لرک ( مخلوطی از هفت نوع آجیل و شیرینی)، قند سبز، انار شیرین، دستمال ابریشم، شمع، لاله و مجمر، کشتی ( کمربندی که نشان از زرتشتی بودن است)، اوستا و قیچی، تخم مرغ، برنج یا جو، نخ و سوزن، گلاب، آینه، آویشن و گلبرگ گل سرخ.

در تمامی این مراسم، آتش نقشی مهم و محوری دارد. آتش نشانه ی پاکی و طهارت است و از این رو دارای نقشی سمبلیک است. در آیین زرتشتی، سه نوع آتش‌ وجود دارد که مهمترین آن، با نام آتش بهرام شناخته می شود که از ترکیب شانزده نوع آتش ساخته شده است. این آتش باید همواره روشن باشد و هر فردی نیز نمی تواند وارد حریم آن شود. آتش‌های دیگر که با تشریفات دیگری ساخته می‌شود، یکی «آتش آذران» است و دیگری «آتش دادگاه» که این دو نوع آتش می توانند در منازل هر فرد زرتشتی نگاه‌داری شود.