در پاییز ۱۳۵۹، دو نفر از فعالان جامعه بهائی در کرج به نام‌های فرهنگ مودت و هاشم فرنوش به حکم دادستان کرج بازداشت شدند. مودت برای بار دوم بازداشت می‌شد. او در شهریور همان سال به مدت ۱۹ روز در زندان «عظیمیه» کرج در بازداشت به سر برده بود. این دو شهروند بهائی روز دوم تیر ۱۳۶۰ به اتهام بهائی بودن در زندان «اوین» اعدام شدند.
«مهرآئین متحدین»، همسر فرهنگ مودت در کتاب خاطراتش چگونگی احضار و بازداشت همسرش را چنین شرح می‌دهد: «در یکی از همین شب‌های اوایل آذر ماه باز هم تلفن ما زنگ زد و صدای خشن دادستان کرج بود که با عصبانیت فرهنگ را می‌خواست و به او امر می‌کرد که فوراً خود را به کمیته مرکزی در تهران معرفی نماید و او هم با همان روحیه همیشگی قول داد و قبول کرد که مراجعه نماید.»
فرهنگ مودت ۹ آذر ۱۳۵۹ خود را معرفی کرد و پس از هفت ماه، به جوخه اعدام سپرده شد.
بدیع‌الله حق‌پیکر کاسبی خوش‌نام و معروف در کرج بود که در خیابان اصلی شهر فروشگاه قطعات خودرو داشت. او دفعه اول در بهمن ۱۳۵۹ توسط دارودسته شیخ رهنما با حکم دادستان دستگیر و تحویل زندان شد.
پس از ۹ روز، با اعتراض کسبه بازار، حق‌پیکر با ضمانت یک تاجر مسلمان آزاد شد. شش ماه بعد، در سال ۱۳۶۰ بار دیگر او را به حکم دادستان کرج بازداشت و چندی بعد محل کسب و منزلش را هم به حکم دادستان مصادره کردند.
در مرداد ۱۳۶۰، ماموران مسلح با در دست داشتن حکم بازداشت یک زوج سالمند بهائی به نام‌های «محمود فروهر» و «اشراقیه فروهر»، به منزل آن‌ها در کرج حمله و این دو را پس از تفتیش منزل‌شان دستگیر کردند.
این سه شهروند بهائی ۹ ماه در زندان کرج بازداشت بودند تا آن‌که روز ۱۷ اردیبهشت ۱۳۶۱ در کرج اعدام شدند. هیچ‌گونه مدرکی دال بر محاکمه این سه تن وجود ندارد. آن‌ها از داشتن حق وکیل محروم بودند.
فرزند بدیع‌الله حق‌پیکر با استناد به گفته‌های پدرش در ملاقات‌ها و اظهارات هم‌بندی‌های آزاد شده او نوشته است پدرش و فروهرها در دوره حبس برای انکار اعتقادات‌شان به شدت تحت شکنجه قرار گرفته بودند.
چند روز پس از اعدام، دادستانی کرج که مسوولیتش در آن زمان بر عهده ابراهیم رئیسی بود، در اطلاعیه‌ای خبر اعدام این سه شهروند بهائی را اعلام کرد.
