۳۱شهریور۱۳۵۹، ارتش عراق به خاک ایران حمله کرد. رسانه‌های ایران از درگیری نظامی بین دو کشور خبر دادند. در ابتدای جنگ، عراق با استفاده از عنصر غافلگیری موفق شد بخش‌هایی از خاک ایران از جمله شهر خرمشهر را اشغال نماید. شور و حال عجیبی در بین جوانان ایرانی به وجود آمده بود. سهیل مانند بسیاری از جوانان میهن‌پرست ایرانی مشتاق دفاع از خاک وطنش بود. در آن زمان، سهیل که به تازگی از مدرسه عالی تلویزیون فارغ‌التحصیل شده برایش فرصتی پیش آمده بود تا به ترکیه برود؛ ولی او ترجیح داد به جای خروج از کشور، خود را برای انجام خدمت سربازی معرفی کند. سهیل به خانواده‌اش گفت: «اگر همه‌ جوانان کشور از ایران بروند پس چه کسی از خانواده‌ها، مادران و خواهران دفاع کند.»

پدر سهیل، سی سال در ارتش خدمت کرده بود و از خطرات و سختی‌های خدمت در دوران جنگ آگاه بود. او برای پسرش همه مشکلات و خطرات ناشی از جنگ را توضیح داد؛ ولی سهیل مصمم بود تا به ارتش بپیوندد و به وطنش به عنوان یک ایرانی خدمت کند.

سهیل روحانی در اواخر سال ۵۹ از تهران به خدمت سربازی اعزام شد. او پس از گذراندن دوره آموزش در تهران با درجه گروهبانی به جبهه جنوب کشور، شهرهای آبادان و اهواز اعزام شد و تا زمان شهادت در همان منطقه خدمت کرد.