این شهروند ایرانی-استرالیایی اما با مرور خاطراتش می‌گوید: «اگر از خاطرات عشق‌های دور بگویم، می‌بینید که حکومت تخم نفرت می‌کاشت، ما اما عشق برداشت می‌کردیم. یادم هست سال ۱۳۷۴ در نمایشگاه بین‌المللی با دوست‌پسرم ما را گرفتند. فیلم‌برداری و سوال و جواب و رعب و وحشت الکی. برای هر کدام‌مان هم  ۱۰ضربه شلاق نوشتند. دم آخر ماشین نداشتند. دخترها را آزاد کردند و پسرها را بردند وزرا که شلاق بزنند. بعد از اجرای حکم گفت توی فرمی مشخصاتت دیدم مذهب را نوشته بودی بهایی. فکر نکردی ممکن است من را سر همین از دانشگاه اخراج کنند؟ او مسلمان بود و در دانشگاه تهران پزشکی می‌خواند. گفتم دین من که ربطی به تو ندارد. حالا اما فکر می‌کنم درست می‌گفت و همین مساله ساده می‌توانست برایش دردسر بشود.»

با تمام این اتفاق‌ها اما زندگی در تهران و کوچه «شادمان» برای شادی بیضایی هنوز هم یادآور خاطرات شیرین و خوشی است که در جوار دوستان و نزدیکانش رقم خورده است. لحظاتی که زیر سایه اعتقاد و دین مذهب رنگ نباخت.

شادی در حساب کاربری توییتر خود به وفور از خاطرات روزهایی که در محله نواب تهران و در کوچه شادمان زندگی می‌کرده نوشته است. در یکی از این توییت‌ها عکسی از کوچه شادمان است که درباره‌اش نوشته است: «عکس از کوچه‌ شادمان است که هنوز صدای جیغ و دادم را آنجا می‌شنوم؛ وقتی حمید جر می‌زد یا می‌گفت، دخترا تو فوتبال خوب نیستند. حمید امسال نوشت که عروس‌دار شده و عکس خانواده‌ی قشنگش را برایم فرستاد. این‌قدر ندیده‌امش که نمی‌دانم الان درباره‌ی فوتبال دخترها چه می‌گوید.»

شادی بیضایی حالا صاحب پسر نوجوانی است که در جامعه‌ای آزاد زندگی می‌کند. او می‌گوید: «سال گذشته پسرم یکی از افرادی بود که در برنامه موسیقی استعدادهای درخشان ایالت ما پذیرفته شد. در این که خودش توانایی دارد، شکی ندارم؛ اما از سیستمی که نه به دین والدینش کار دارد، نه به پناهنده بودن آن‌ها. سیستمی که به بچه‌ها موقعیت برابر می‌دهد. چیزی که ما در وطن خودمان از آن محروم بودیم.»