در بخشی از این بیانیه که به همت راه‌اندازان کارزار «کلیسا حق مسیحیان است (کحما)»نوشته و نسخه‌ای از آن در اختیار ایران‌وایر قرار گرفته آمده است: ««مسیحیان فارسی‌زبان در ایران اقلیت دینی غیررسمی محسوب می‌شوند که با وجود حق‌کُشی‌ها و فشارهای همه‌جانبه و بی‌وقفه به عنوان بزرگترین اقلیت دینی (در میان اقلیت‌های دینی رسمی و غیررسمی) در ایران کماکان به زیست در بحر جفا و ظلم ادامه می‌دهند.»
امضاکنندگان این بیانیه با اشاره به محدودیت‌ها، محرومیت‌ها و تبعیض‌هایی که ابعاد مختلف زندگی فردی و اجتماعی مسیحیان فارسی‌زبان را تحت تاثیر قرار داده است نوشته‌اند از نقض حق تحصیل به عنوان« تنها یکی از حقوق نقض‌شده‌ی مسیحیان» نام برده‌اند که به باور آن‌ها «تاکنون کمتر از آن خبر یا سخنی به میان آمده است» و این حق را اثرگذار« در کمیت و کیفیت حیات افراد» توصیف کرده‌اند.
در بخشی از این بیانیه با اشاره به آسیب‌های جدی ناشی از محرومیت مسیحیان فارسی‌زبان و گاه خانواده و کودکانشان از حق تحصیل آمده است: «۲۴ ژانویه، روز جهانی آموزش، بهانه‌ای است برای یادآوری این واقعیت که در قرن ۲۱ هنوز بسیاری صرفا به دلیل مسیحی بودن در ایران از حق تحصیل بی‌بهره‌اند؛ اقلیتی که در گذشته در ایران نقش بسیار برجسته‌ای در ارتقا سطح آموزش و فرهنگ و ساخت مدرسه ایفا کرده‌اند.»
آن‌ها در ادامه با ارجاع به ماده ۲۶ اعلامیه جهانی حقوق بشر، ماده ۱۳ میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، اصل ۱ و ۴ کنوانسیون مبارزه با تبعیض علیه آموزش و حتی اصل ۳۰ و بند ۱ اصل ۴۳ قانون اساسی جمهوری اسلامی نوشته‌اند: « این‌ها همه حق تحصیل و آموزش را برای «همگان» به رسمیت شناخته و به آن پرداخته‌اند. اما شوربختانه جمهوری اسلامی ایران برخلاف تعهدات بین‌المللی و قانون اساسی خود، ما مسیحیان فارسی‌زبان و فرزندانمان را از مدرسه و دانشگاه اخراج می‌کند و دست‌هایمان را از یک سند مکتوب که گواه محرومیتمان باشد تهی می‌کند. لیک صندلی‌های خالی کلاس‌های درس و جوهر خودکارهایی که به انتها نرسیدند بر این واقعیت شهادت می‌دهند که ما را در میانه‌ی تحصیل با چوب انتقام از ساحت علم و علم‌آموزی بیرون می‌رانند.»
امضا کنندگان این بیانیه می‌گویند با نقض حق تحصیل «آرزوهایی که در دل و ذهن خود می‌پروراندند و نقشه‌هایی که برای شغل و آتیه خود داشتیم همچو ابر وهمِ بالای سر ناپدید شده» و آن‌ها«از خواب و خیالِ برخورداری از یک زندگی عادی بیدار» می‌شوند.
در بخشی از این بیانیه به حذف مسیحیان فارسی‌زبان از حیات اجتماعی ایران اشاره شده و آمده است: «ما و فرزندانمان را از مدرسه و دانشگاه چنان به کنج کور جامعه پرتاب و حبس می‌کنند که دیگر در جامعه قابل رویت نباشیم؛ آن جا که حتی کسی را نبینیم که به او بگوییم چه بر سرمان آورده‌اند.»
این بیانیه در پایان تاکید کرده است که با محرومیت شهروندان مسیحی از حق تحصیل «جامعه از توانمندی جوانان و پیشرفت و ترقی محروم می‌شود؛ چرا که حکومتی بر مسند قدرت است که دشمن علم، حکمت، فکر آزاد و قلم و کتاب است. »
آن‌ها همچنین خواهان آن شده‌اند که جامعه نسبت به نقض نقض حق تحصیل بی‌تفاوت نباشد: «این رفتار جامعه را محروم از پتانسیل پرورش متخصصان و زبدگان، ناتوان و مستاصل از رفع نیازهای ابتدایی، گرفتار وابستگی‌های فلج‌کننده و محکوم به هبوط و سقوط زودهنگام می‌کند و دود آن به چشم نه فقط مسیحیان بلکه همه آحاد مردم می‌رود. ما همه در تحمل تبعیض علیه یکدیگر شریک اما بی‌خبریم!»
امضا کنندگان این کارزار از شهروندان ایران خواسته‌اند « فارغ از مرزبندی‌های ایدئولوژیک و منافع شخصی و گروهی، به حکم انسانیت و عدالت، برای رهایی از شر، و آینده‌سازی برای نه تنها مسیحیان بلکه هر فردی با هر اندیشه‌ای چه از نسل کنونی و چه از نسل‌های آینده» در قبال محرومیت مسیحیان فارسی‌زبان از حق تحصیل خاموش نمانند.
کمپین کحما فعالیت خود را از سال ۱۳۹۷ به همت جمعی از مسیحیان و فعالان مدنی آغاز کرده است. مضمون و محتوای اصلی این کمپین، لزوم توقف خشونت علیه مسیحیان است و آن را از طریق طرح یکی از مشکلات عمده مسیحیان یعنی محرومیت از کلیسا و امنیت به پیش می‌برد.
امضاکنندگان این بیانیه:
امین افشارنادری، میلاد ایقانی، منیژه باقری، گیلدا بردبار، مصطفی بردبار، دنیا جاویده، شاپور جوزی، پیام خرامان، سام خسروی، فریبا دلیر، پرستو ظریفتاش، محسن علی آبادی راوری، فرشید فتحی، صحاب فضلی (مادر ناصر نورد گل تپه)، کاویان فلاح محمدی، مریم فلاحی، شورش (سروش) محمدی، ماری محمدی، علی (پارسا) مصطفایی، رضا (داوود) نجات ثابت