بر اساس حکم صادر شده، «عفیف نعیمی»، شهروند ۶۱ ساله بهایی به هفت سال حبس تعزیری، پنج میلیارد تومان جریمه نقدی، پنج سال محرومیت از حقوق اجتماعی، تبعید از استان البرز، منع خروج از کشور و فعالیت فرهنگی و آموزشی به مدت دو سال محکوم شد.
عفیف نعیمی از مدیران سابق جامعه بهایی ایران است که بین سال‌های ۱۳۸۷ تا ۱۳۹۷ یک دوره محکومیت ۱۰ ساله را در زندان‌های «اوین» و «رجایی‌شهر» گذرانده است.
دو شهروند بهایی دیگر به نام‌های «سامان استوار» و «کامیار حبیبی» هر کدام به پنج سال حبس تعزیری، ۵۰ میلیون تومان جریمه نقدی، پنج سال محرومیت از حقوق اجتماعی، تبعید از استان البرز، منع خروج از کشور و فعالیت فرهنگی و آموزشی به مدت دو سال محکوم شدند.
عفیف نعیمی و سامان استوار در یورش ماموران وزارت اطلاعات به منازل ده‌ها شهروند بهایی در روز ۹ مرداد ۱۴۰۱ خود در کرج دستگیر شدند. کامیار حبیبی در روز ۱۹ شهریور توسط ماموران امنیتی در منزل خود در شهر کرج بازداشت شد. این سه تن روز ۲۲ آذر به قید وثیقه از زندان «قزل‌حصار» کرج آزاد شدند.
نفر دیگر پرونده، «رامله تیرگرنژاد»، همسر کامیار حبیبی است. او به سه سال حبس تعزیری محکوم شد. هم‌چنین دادگاه به عنوان مجازات تکمیلی، این شهروند بهایی را به ۳۰ میلیون تومان جریمه نقدی، پنج سال محرومیت از حقوق اجتماعی، دو سال منع خروج از کشور، دو سال تبعید از استان البرز و دو سال منع فعالیت‌های آموزشی و فرهنگی محکوم کرد.
رامله تیرگرنژاد در تاریخ ۱۲ مهر۱۴۰۱ به شعبه بازپرسی در دادسرای عمومی و انقلاب استان البرز احضار و پس از تفهیم اتهام، آزاد شد.
«الهام شارقی آرانی» و «سابین یزدانی»، دو متهم دیگر پرونده، هر یک به سه سال حبس تعزیری، پنج سال محرومیت از حقوق اجتماعی، دو سال ممنوعیت اقامت در استان البرز، دو سال منع خروج از کشور و دو سال منع از هر گونه فعالیت آموزشی و فرهنگی محکوم شدند.
احکام «بیتا ممتازی»، «شهرزاد مستوری»، «صدف شیخ‌زاده»، «مهسا تیرگر»، «نگین رضایی»، «صهبا ادیانی» و «نکیسا صادقی» نیز هر یک ۲۵ ماه حبس تعزیری، جریمه نقدی، پنج سال محرومیت از حقوق اجتماعی، دو سال ممنوعیت اقامت در استان البرز، دو سال منع خروج از کشور و دو سال منع از هر گونه فعالیت آموزشی و فرهنگی عنوان شده است.
در احکام صادر شده مشخص نیست پنج سال محرومیت اجتماعی متهمان، اشاره به محرومیت از کدام حقوق اجتماعی است، زیرا بهاییان در ایران به عنوان اقلیت دینی رسمی شناخته نمی‌شوند و به این لحاظ، از بسیاری از حقوق شهروندی مانند حق تحصیلات عالیه، حق کار در دوایر دولتی و نیمه دولتی، فعالیت‌های فرهنگی، هنری و ورزشی، آزادی بیان و اجرای آزاد مراسم دینی محروم هستند.