پرونده آن دسته از زندانیان که توبه نکرده و یا نتوانسته بودند در طی دوران بازپرسی وثیقه مناسب را تهیه نمایند، به دادگاه ارجاع شد. در همین زمان، روزنامه محلی «خبر جنوب» در ۲۳ بهمن ۱۳۶۱، خبری درز کرده از دادگاه انقلاب را منتشر کرد که حاکی از محکومیت ۲۲ تن از بهاییان شیراز به اعدام بود. در روز ۳ اسفند، حجت‌الاسلام «قضایی»، حاکم شرع شیراز در گفت‌وگویی تحت عنوان «به بهاییان تذکر می‌دهم، به دامن اسلام بیایند»، خبر مزبور را تایید و اعلام کرد.

بهاییان در پایان جلسه دادگاه در برابر پرسش حاکم شرع قرار می‌گرفتند: «اسلام یا اعدام؟» عنایت‌الله، عزت و رویا، هیچ‌کدام حاضر به انکار دین خود نشدند و حکم اعدام را پذیرفتند. یکی از هم‌بندی‌های رویا از قول او واقعه دادگاه را چنین تعریف می‌کند: «حجت‌الاسلام قضایی بعد از قرائت کیفرخواست، از او می‌خواهد که از اعدام یا اسلام یکی را انتخاب کند. رویا می‌خندید و می‌گفت، من گفتم اسلام را قبول دارم؛ اما بهایی هستم. قضایی هم با عصبانیت گفت، گمشو بیرون! من هم بیرون آمدم؛ اما ناگهان یادم افتاد که از او تشکر و خداحافظی نکردم، لذا دوباره در را باز کردم و گفتم، ببخشید حاج آقا که وقت شما را گرفتم، خداحافظ. آقای قضایی بیشتر عصبانی شد و در حالی که دندانهایش را روی هم فشار می‌داد، گفت، برو بیرون، برو!»

در روز ۲۲ خرداد ۱۳۶۲، دادستان کل، حجت‌الاسلام «میرعماد» با زندانیان بهایی دیدار کرد. او به زندانیان اعلام کرد، مرحله استتابه از فردا برای شما آغاز می‌شود. یعنی شما باید از چهار مرحله برای ارشاد عبور کرده و اسلام آورید، در غیر این صورت اعدام خواهید شد. از فردای آن روز، جلسات استتابه آغاز شد ولی بهاییان چهار شهادت‌نامه را امضاء کردند، به این معنی که حاضر به توبه و تغییر دین نیستند.