مژگان نوی با یادآوری خاطرات خوش روزهای تحصیل در مدرسه کوروش از دو دوست صمیمی خود یاد می‌کند: «صمیمی‌ترین دوستان من در همان محله کودکی‌ام در تهران یک دختر ارمنی و یک دختر زرتشتی بودند. دوست مسلمانی هم داشتم که همسایه و همکلاس بودیم. خانواده‌اش آن قدر خوب درباره ما اطلاعات داشتند که می‌دانستند ما در عید پسح نان نمی‌خوریم. مادر دوستم در این ایام وقتی من به خانه‌شان می‌رفتم نان یا شیرینی آردی اصلا تعارف نمی‌کرد و ملاحظه این موضوع را می‌کرد.»

به گفته مژگان نوی آزادی عقیده در روزگار کودکی او در ایران به شکل واضح در زندگی شهروندان و در ابعاد مختلف قابل مشاهده بود: «من نمی‌گویم در آن زمان همه چیز عالی بود؛ چون همان طور که می‌دانید من روزنامه‌نگار مدافع صلح و منتقدی هستم. یعنی همان‌قدر که به رژیم جمهوری اسلامی به دلیل رفتارهای سیاسی‌ و برخورد با شهروندانش نقد دارم؛ منتقد جدی دولت اسراییل هم هستم. اما مشاهدات من از زندگی خودم و اطرافیانم در دوران قبل از انقلاب نشان می‌دهد که مردم که علی‌رغم نبودن آزادی‌ بیان مردم فارغ از عقیده و به راحتی در کنار هم زندگی می‌کردند و از حقوق شهروندی برخوردار بودند.»

او به ذکر یک مثال دیگر در مورد مصادیق همزیستی یهودیان و مسلمانان در ایران پیش از انقلاب می‌پردازد و می‌گوید: «یکی از بستگان نزدیک مادر من با مردی مسلمان ازدواج کرده بود. من بچه بودم، ولی آن‌قدر خاطره معاشرت با آن‌ها روشن و شفاف در یادم هست که بعد از این‌همه سال، فامیلی آن خانواده مسلمان که شوریده بود، به یادم مانده است. داماد مسلمان با پدرم دوست صمیمی شدند. بندرعباس زندگی می‌کردند و من و خانواده‌ام بارها مهمان‌شان شدیم. اصلا این‌طور نبود که فامیل ما به خاطر ازدواج این دختر با یک مسلمان او را طرد کنند یا آن خانواده مسلمان خواهان تغییر عقیده عروسشان یا کم کردن روابط او با فامیلش شوند. این موضوع شاید مساله عادی نبود؛ اما اصلا چیز بحرانی هم نبود که کسی خارج از یهودیت ازدواج کند.»

«موسی آبگینه‌ساز»، پدر مژگان چند سال قبل، دور از ایران از دنیا رفته است. مادرش «پروانه فرهادیان» بیمار است و بر اثر عوارض ناشی از سکته مغزی امکان گفت‌وگو درباره روزگار گذشته را ندارد. مژگان اما در پاسخ به این پرسش که آیا خاطره‌ ناخوشایندی دارد که به دلیل رفتارهای نژادپرستانه یا تبعیض‌آمیز در خاطرش مانده باشد، می‌گوید: «راستش را بخواهید نه به قدری که تاثیر بزرگی در زندگی‌مان بگذارد. مثلا پدرم سال‌ها به عنوان رییس بانک فعالیت کرد و پست خیلی خوبی هم داشت. در ارتش ایران هم خدمت کرد و حتی عکسی از او هنوز روی میز مادرم هست که از دست شاه یک ساعت طلا هدیه گرفت. اما یادم می‌آید که وقتی به خانه پدربزرگ و مادربزرگم در اصفهان می‌رفتیم، در همسایگی‌شان مرد مسلمان خیلی مذهبی زندگی می‌کرد که به هیچ قیمتی حاضر نبود پشت سر یهودی‌ها توی کوچه راه برود. قدم‌هایش را تند می‌کرد که از ما جلو بزند. این برای ما یک نوع بازی بود. من همین چند روز قبل در توییتر هم نوشتم. هیچ‌وقت از پدر و مادرم نشنیدم که مردم ایران در مواجهه با آن‌ها از کلمه جهود استفاده کرده باشند؛ اما این مدت در توییتر چندباری دیدم که برای تحقیر یهودیان از این کلمه استفاده می‌شود.