«کمترین احتیاج شخصی به دیدار شخصیت‌های سیاسی و دینی ایران ندارم. با این حال بیش از یک هفته است که کردستانِ در حال انفجار را ترک کرده‌ام و با مسئولان مرکز سروکله می‌زنم. راستی، چرا؟ چون دارم لمس می‌کنم که انقلاب اسلامی با سرعت رو به ضعف می‌رود و مرتب خطرناک‌ترین دشمن اسلام دارد قدرت می‌گیرد. آثار این جریان همه جای ایران را به طرف نابودی می‌کشاند.»

این جملات بخشی از اولین اعتراض مکتوب «احمد مفتی‌زاده» در تاریخ ۱۲اسفند۱۳۵۷ است. او بنیان‌گذار حرکت دینی «مکتب قرآن»، موسس «شورای مرکزی سنت» (شمس) و حزب «مساوات اسلامی» در سال ۱۳۵۹ و از رهبران اهل سنت ایران بود که مسئولیت‌هایی همچون «حاکم شرع مردمی کردستان»، «مدرس مشهورترین مدرسه اهل سنت، مسجد دارالاحسان سنندج» و «تدریس در دانشگاه تهران پیش از انقلاب» و «گویندگی رادیو در بخش کُردی رادیو ایران در سال ۱۳۳۷» را در کارنامه داشت و حکم اجتهاد او در ۱۸ سالگی تایید شد.

مفتی‌زاده پیش از انقلاب در سال ۱۳۴۲ یک ‌سال به واسطه عضویت در «حزب دمکرات کردستان ایران» طعم زندان‌های آن دوران را هم چشیده بود. همراهی اولیه و انتقادات ثانویه‌ او از آیت‌‌الله «خمینی» و سایر انقلابیون و حضورش در شورای شمس، موجب شد تا به گفته «محسن کدیور»، با دستور آقای خمینی در شهریورماه ۱۳۶۱ بازداشت و زندانی شود. زندانی که به گواه شواهد موجود، بیش از شش سال و سه ماه آن‌ در انفرادی گذشت.

او این مدت را زندان‌های «کمیته مشترک»، «قزل‌حصار»، «گوهردشت»، «اوین» و مدت کوتاهی را هم در بند عمومی گذراند. سپس با انتقال به زندانی مخفی در کوچه «بن‌بست پژمان»، واقع در محله فرمانیه تهران، نوعی از حصر خانگی و تبعید را هم تجربه کرد. ده سال زندانی که سرانجام به مرگ مشکوک او منتهی شد.

مفتی‌زاده، با وجود دو سال شکنجه در بازداشت موقت اولیه که برای گرفتن اعتراف تلویزیونی متحمل شده بود، حتی یک کلمه مطابق خواست و نظر بازجویان را بر زبان نیاورد. سرانجام دستگاه قضایی در سال ۱۳۶۳مجبور شد با تشکیل دادگاهی به ریاست «حسین‌علی نیری» او را به اتهاماتی که از جزییاتش اطلاعی در دست نیست، به پنج سال زندان محکوم کند.

این روحانی که تا آذر ماه ۱۳۶۷ در سلول‌های انفرادی محبوس بود، با اینکه مدت محکومیت‌ او پایان یافت، نه تنها آزاد نشد؛ بلکه به بند عمومی زندان اوین منتقل شد.

او در طول سال‌های تحمل انفرادی، به‌جز ملاقات دو هفته یک‌بار با خانواده هیچ تماسی با پیروان خود نداشت. حتا درخواست‌های آقایان «حسین‌علی منتظری» به‌عنوان قائم مقام رهبری، «عبدالعزیز ملازاده» از چهره‌های مشهور اهل سنت ایران و عضو سابق مجلس‌ خبرگان قانون اساسی، «نمایندگان اهل سنت مجلس‌ شورای‌ اسلامی» و پیروان «مکتب قرآن» هم برای آزادی او بی‌پاسخ ماند.

تنها پس از ۲۲۵۰ روز انفرادی با انتقال او به بند عمومی [در زندان اوین]، اجازه ملاقات با بستگان و برخی از اعضای مکتب قرآن را پیدا کرد. در این مدت، آرام آرام، نامه‌های مذهبی شاگردانش تحت نظارت مقامات امنیتی و زندان به او تحویل شده و او اجازه یافت تا به پیروان خود پاسخ دهد. صدها صفحه پرسش و پاسخ به اهل سنت ایران، محصول چهار سال آخر حضور او در زندان است.