دکتر عابدیان میگوید: «در مجمع همکاری بین مذاهب، اسقف توتو دقیقا نماد هدف این مجمع بود: صلح و همزیستی و عدالت.»
این اقتصاددان ایرانی-آفریقایی تجربه مستقیمی از همکاری با توتو در آن روزها را نیز دارد. اسقف بزرگ آن روزها رییس «کمیسیون حقیقت و آشتی» بود و عابدیان بر صدر تیمی از متخصصان دانشگاه کیپتاون بود که در همکاری با این کمیسیون سعی کردند، راههایی برای این عدالتجویی پیدا کنند.
بر بنیان این سابقه سالها همکاری بود که بهاییها در سال ۲۰۰۹ از اسقف توتو خواستند به سرکوب بهاییها در اعتراض کند. دکتر عابدیان میگوید: «از زمانی که به دفتر ایشان اطلاع دادیم، ۱۸ ماه طول کشید و پس از مدتها تفکر و تحلیل و گفتوگوهای مختلف با جامعه بهایی بهخصوص خانم طاهره متی بود که ایشان بیانیه تاریخی خودش را در سال ۲۰۱۱ منتشر کرد.»
داستان همکاری اسقف توتو و بهاییها یادآور این است که رهبران مذهبی میتوانند در راه عدالت قدم بردارند و کنشگری مذهبی بدیلی به غیر از بدیل «خمینی» و «خامنهای» هم دارد.
این موضوعی است که توتو خود از سالها پیش میدانست. «جان آلن»، روزنامهنگار اهل آفریقای جنوبی، در زندگینامهای که با تایید خود توتو راجع به او نوشته، اینچنین ابراز کرده است: «او میگفت بهترین سه نمونهای که نشان میدهند، رهبران مذهبی نباید وارد سیاست حزبی شوند، آبل مازوروا در زیمبابوه، سراسقف ماکاریوس در قبرس و آیتالله خمینی در ایران هستند.»
حکومت خمینی در ایران هنوز به یک سال هم نرسیده بود که توتو به یکی از اعمال آن اعتراض کرد: «گروگان گرفتن دیپلماتهایی آمریکایی». هنوز یک ماه از این واقعه نگذشته بود که توتو در نامهای به عنوان دبیر کل شورای کلیساهای آفریقای جنوبی نوشت: «من به عنوان یکی از رهبران سیاهپوستِ مسیحیان آفریقای جنوبی از آیتالله روحالله خمینی میخواهم به نام خدای یکتایی که ما همه میپرستیم، از نفوذ خود برای آزادی گروگانهای آمریکایی استفاده کند. این راه رسیدن به عدالت نیست.»