چندی قبل گروهی از نوکیشان مسیحی در اعتراض به سرکوب نوکیشان مسیحی در زمینه برگزاری آیین‌های مذهبی خود، کمپین «کلیسا حق همه مسیحیان است» را راه‌اندازی کرده و با انتشار ویدیو و نوشتن نامه از حکومت ایران پرسیده‌اند که «یک نوکیش مسیحی کجا می‌تواند عبادت کند که سرنوشتش به زندان ختم نشود؟»
منصور برجی می‌گوید: «این کمپین به پیشنهاد نوکیشان مسیحی زندانی در ایران به راه افتاد و توسط سازمان ماده ۱۸ حمایت شد. در ویدیوهایی که منتشر شده برخی از نوکیشان مسیحی که نامشان در حکم دیوان عالی کشور آمده است، به طور مشخص از حکومت سوال کرده‌اند اگر شما باور ما را قبول دارید، بگویید بعد از آزادی کجا می‌توانیم مراسم مذهبی خود را برگزار کنیم که جرم نباشد؟ مدت کوتاهی بعد از انتشار ویدیوها، رای دیوان عالی کشور مبنی بر پذیرش درخواست اعاده دادرسی برای این نوکیشان مسیحی که همه عضو یک کلیسای خانگی در شهر رشت بودند را پذیرفت و ما بسیار خوش‌بین‌ایم که این موضوع تاثیر راه‌اندازی کمپین حق‌خواهانه نوکیشان زندانی باشد.»
ماری محمدی، یکی از کسانی است که برای کمپین «کلیسا حق همه مسیحیان است» ویدیو تهیه کرده است. او با تاکید بر اینکه «داشتن کلیسا حقی سلب‌ناشدنی است»، به ایران‌وایر می‌گوید: «حکومت ایران طی سال‌های متمادی به ناحق مسیحیان فارسی‌زبان را از این حق محروم کرده است. به همین علت مسیحیان فارسی‌زبان به ناچار در خانه‌های خود که حریم خصوصی آنان محسوب می‌شود، جمع می‌شوند. این عمل از دید جمهوری اسلامی اقدام علیه امنیت ملی قلمداد می‌شود.»
به باور این فعال حقوق بشر محرومیت نوکیشان مسیحی از کلیساهای رسمی و ساختمانی با هدف «نابودی باور مسیحی در ایران» از سوی حاکمیت انجام شد، اما نتیجه آن معکوس بود: «این محرومیت موجب شد آمار گرایش مردم به مسیحیت به طور تصاعدی افزایش چشم‌گیری داشته باشد. مسیحیان مجرم نیستند؛ اما حکومت با سیاست جرم‌انگاری نسبت به کلیسای خانگی که مسیحیان فارسی‌زبان آن را صرفا به عنوان راهکاری برای پر کردن خلا کلیسای رسمی و ساختمانی و برخورداری از محلی مشخص برای عبادت برگزیدند، شمار زیادی از آن‌ها را روانه زندان کرده و احکام طویل‌المدت برای آن‌ها صادر کرده است، آن‌ها را از حقوق اجتماعی، تحصیل و کار، حق والد شدن از طریق فرزندخواندگی محروم کرده و خون‌ها بر زمین کلیسا ریخته است.»
این فعال حقوق بشر با اشاره به اینکه ماموران امنیتی و دستگاه قضا در جمهوری اسلامی «نقطه پرگار» برای فشار بر مسیحیان را «بر کلیساها گذاشتند»، می‌گوید: «همین موضوع موجب شد هر مسیحی و حتی غیرمسیحی فریاد بزند که کلیسا یک حق است نه امتیاز؛ آن هم برای همگان! نقض حق داشتن کلیسا و عبادتگاهی مشخص نقض حق آزادی بیان، دین و عقیده و همچنین نقض حق تجمع تلقی می‌شود. مسیحیان از جامعه و دیگر گروه‌های مردمی جدا نیستند. نقض حق آن‌ها به مثابه یکی از مهره‌های دومینو است که سقوط آن سقوط حقوق دیگر اقشار را محتوم می‌سازد.»
ماری محمدی بر این باور است رای صادر شده از سوی دیوان عالی کشور «صرفا در راستای تبلیغ و سندسازی به نفع حکومت در ساختن ظاهری موجه در جوامع بین‌المللی و منتفع شدن از نتایج آن از جمله کاهش فشارها به دلیل نقض حقوق بشر» صادر شده است. او می‌گوید: «هم‌اکنون زندانیان بسیاری به دلیل تشکیل یا شرکت در کلیسای خانگی در دادگاه‌های سراسر کشور پرونده دارند. حتی این ۹ زندانی که دیوان عالی بر مجرم نبودن آنان رای صادر کرده، قانونا باید موقتا آزاد شوند؛ اما شوربختانه کماکان در زندان هستند! حکومت بیش از چهل سال است با جرم‌انگاری برگزاری جلسات کلیسایی به زبان فارسی موجب شده مسیحیان بسیاری دوران جوانی و سالخوردگی خود را در زندان بگذرانند. حکومت توان جبران بیش از چهار دهه زجر و عذابی که به مسیحیان تحمیل کرد را ندارد و این سندسازی‌ها تنها ملعبه‌ای برای تبلیغ و تزویر در جوامع بین‌المللی است.»
