منداییان، یکی از اقلیت‌های دینی کمتر شناخته‌شده در ایران هستند که طبق قوانین جمهوری اسلامی به رسمیت شناخته نمی‌شوند. نه می‌توانند نام مندایی خود را ثبت کنند، نه اگر بگویند مندایی هستند، استخدام می‌شوند. منداییان مجبور می‌شوند برای رفتن به دانشگاه گزینه «مسلمان» را انتخاب کنند. عده‌ای از آن‌ها نیز از فشار، دروغ و هویت دوگانه تحمیلی به تنگ آمده‌اند و مهاجرت کرده‌اند. این روایت یکی از ایرانیان مهاجر مندایی‌ است که در کشور خود به رسمیت شناخته نشد.

یکی از راه‌هایی که حکومت‌های ایدئولوژیک به کار می‌گیرند تا «غیرخودی»ها را تحت فشار بگذارند، ایجاد محدودیت‌های اقتصادی است. از مصادره اموال یهودیان در ابتدای حکومت نازی‌ها در دهه ۱۹۳۰ آلمان، تا اخراج بهاییان از مشاغل دولتی در ابتدای حکومت جمهوری اسلامی، همه ریشه در یک نگرش دارند: تلاش برای تضعیف اقلیت‌ها و به زانو درآوردن آن‌ها.
اما تلاش برای تضعیف اقلیت‌ها تنها به اقدامات سیستماتیک حکومت‌ها مربوط نمی‌شود. در فضای دگرستیزی، امکان سوء استفاده ماموران دون‌پایه‌ نیز فراهم می‌شود تا با منافع شخصی بر اقلیت‌ها فشار بیاورند؛ بدون آن‌ که مورد پرسش و تعقیب قانونی قرار بگیرند.

برخی ایرانیان مندایی که اغلب مشاغل آزاد دارند، در گفت‌وگو با «ایران‌وایر» از این فشارها روایت کرده‌اند.