تنها در یک نمونه، صداوسیمای مرکز استان آذربایجان غربی در مصاحبه‌ای که همزمان با نود سالگی آشیق یوسف ضبط شده است، از یوسف اوهانِس «مسیحی» خواسته است تا ابیاتی در مدح مقدسات شیعی-اسلامی بخواند، سپس در هنگام ادیت ویدیو نزدیک نیمی از کل زمان مصاحبه را به منقبت‌خوانی آشیق یوسف اختصاص داده است؛ رفتاری آشکارا ایدئولوژیک و غیر‌حرفه‌ای که نه تنها در شان هنرمندی بزرگ چون آشیق یوسف نبود، بلکه نمود تداوم سیاست استفاده‌ی ابزاری از موسیقی توسط جمهوری اسلامی پس از انقلاب بود.
هر چند برخی آشیق‌های مسلمان ابیاتی زیبا در مدح مقدسات اسلامی می‌خوانند؛ اما موسیقی کلاسیک آشیقی به ویژه دَستان‌ها، افسانه‌ها و حماسه‌های تاریخی آن از لحاظ دینی و مذهبی بی‌طرف و به شکل شگفت‌انگیزی خنثی است.
با این‌وجود آشیق یوسف اوهانِس در تمام عمر شخصیتی بسیار محبوب در بین آذربایجانی‌ها و مورد احترام در میان اساتید موسیقی آشیقی بود. هر چند ممنوعیت‌ها، محدودیت‌ها و سیاست‌های ضدفرهنگی حکومت‌های پهلوی و جمهوری اسلامی مانع از استفاده مناسب از این سرمایه فرهنگی کم‌نظیر شد؛ با این‌حال نمونه آثار آشیق یوسف در آلبوم «ارومودان گلن سسلر ۲» جمع‌آوری شده است که یادگاری ارزشمند برای دوست‌داران او است.
آشیق یوسف در مستند «آشیق» به کارگردانی «آرمین اردی» که زمان ساخت آن مصادف با سال‌های پایانی عمر این هنرمند است، درباره احساس خود نسبت به موسیقی آشیقی و عمری فعالیت هنری گفته است: «من اگر دوباره به این دنیا بیایم، آشیق خواهم شد و در مکتب آشیقی تحصیل خواهم کرد. چون که جان و دل من، ساز و آواز من است. من عاشقِ آشیقی‌ام و آشیقِ مَردم و ملتم هستم. [چون که] با انسان‌ها زندگی کردم و از سازم درس گرفتم.»
آشیق یوسف اوهانِس ۲۲اردبیهشت۱۳۹۸ در سن ۹۳ سالگی در ارومیه درگذشت و پیکر او در زادگاه او به خاک سپرده شد. درگذشت این هنرمند تاثیرگذار نه تنها نقطه پایانی بر فعالیت هنری سه نسل از خانواده اوهانِس در حوزه موسیقی آشیقی بود؛ بلکه آشوری‌ها نیز آخرین بازمانده آشیق‌های آشوری را از دست دادند.
