«برزو آمیغی»، معروف به «میرزا برزو»، از کوشندگان حوزه آموزش و پرورش در کرمان و مدیر نامی دبیرستان «ایرانشهر» کرمان، در سال ۱۲۷۱ در کرمان متولد شد.
او بعدها به «نایب برزو» و پس از وارد شدن در خدمات فرهنگی به «میرزا برزو» نامور شد و این لقب را تا آخر عمر داشت.
پدرش «مرزبان»، معروف به «مرزبان‌قلی» بود که انضباط کاری از ویژگی‌های شخصیتی او به شمار می‌آمد. همین ویژگی در فرزندش برزو نهفته بود و رهنمود پیش‌برد کارهای او در سراسر زندگی شد.
میرزا برزو پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی همراه خانواده به هندوستان سفر کرد و در آنجا همراه با کار، تحصیلات خود را در رشته زبان و ادبیات انگلیسی ادامه داد و پس از فارغ‌التحصیل شدن در سال ۱۲۹۸ به کرمان بازگشت.
وی در بازگشت به کرمان هم‌زمان با اشتغال به کار فرهنگی در هازمان (جامعه) زرتشتیان به تدریس در دبیرستان ایرانشهر نیز مشغول شد. میرزا برزو تمام عمر خود را بدون هیچ‌گونه چشمداشتی در راه خدمت به فرهنگ و تحصیل جوانان زرتشتی و غیرزرتشتی کرمان سپری کرد. او فردی منظم و وقت‌شناس و جدی بود. صبح‌ها پیش از شاگردان در محل کار خود حاضر می‌شد و عصرها پس از تعطیلی مدرسه به امورات مدرسه می‌پرداخت.
میرزا برزو زبان انگلیسی را در هند آموخته بود و به‌خوبی به این زبان آشنا بود و از این رو ۴۹ سال به عنوان دبیر زبان انگلیسی، آموزش این زبان را بر عهده داشت. وی همچنین دبیر ادبیات فارسی و مدیر مدرسه ایرانشهر کرمان بود که در زمان مدیریت میرزا برزو یکی از مهم‌ترین و نامورترین دبیرستان‌های کرمان به شمار می‌آمد.
یکی از ویژگی‌های بارز میرزا برزو، صرفِ توجه وی به درس دانش‌آموزان بود. پیرامون سیرت میرزا برزو، موبد دکتر «جهانگیر اُشیدری» می‌نویسد: «در زمان تحصیل فرزند تیمسار کیکاووسی، فرمانده وقت ارتش در کرمان به سبب سرزدن رفتاری ناشایست، فرزند نامبرده را در حضور پدرش تنبیه می‌کند. تیمسار کیکاووسی از این همه شجاعت میرزا برزو شگفت‌زده می‌شود و رسما از او قدردانی می‌کند.»
میرزا برزو در بین دانش‌آموزان به دقت، سخت‌گیری و جدیت شهرت داشت. دبیرستان ایرانشهر کرمان در مدت خدمت نامبرده به عنوان یکی از بهترین و خوشنام‌ترین مراکز فرهنگی کرمان و ایران شهرت داشته است.
میرزا برزو سال‌ها به عنوان مدیری خوش‌نام و سخت‌کوش در دبیرستان ایرانشهر در راه تربیت فرزندان این آب و خاک کوشید. کوشندگی وی در خدمت آموزش و پرورش کرمان با حقوق ماهی ۳۰۰ ریال آغاز و پس از ۴۹ سال خدمت با حقوق ۱۲۰۰۰ ریال خاتمه یافت.
علاوه بر زرتشتیان کرمان، مسلمانان نیز علاقه زیادی داشتند که فرزندان آنان در مدرسه ایرانشهر و زیر نظر میرزا برزو تحصیل کنند. عده‌ای از شاگردان او در ایران و خارج از ایران به مدارج علمی بالا و مقام وزارت رسیدند. دکتر «محمود روح‌الامینی» و «پرویز شهریاری» از شاگردان او بوده‌اند.
دکتر محمود روح‌الامینی در باره دبیرستان ایرانشهر و برزو آمیغی، می‌گوید: «صبح نخستین روز که به دبیرستان ایرانشهر کرمان رفتم، آقا میرزا برزو آمیغی در صحن مدرسه روبروی در ورودی ایستاده بود، دوباره خود را معرفی کردم. دستور داد نامم را در کلاس اول متوسطه (کلاس هفت) نوشتند و راهی کلاس شدم … آقا میرزا برزو آمیغی در هندوستان که در آن زمان در دست انگلیس‌ها بود، تحصیل و کار کرده بود و نیز انجام خدمت سربازی که در آن زمان خدمت اجباری نامیده می‌شد، باعث شده بود که وی با روحیه‌ای منضبط، صبح‌ها زودتر از همه بیاید و عصرها آخرین نفر باشد که مدرسه را ترک می‌کند … از ویژگی‌های مدرسه ایرانشهر این بود که هفته‌ای سه روز، بعدازظهرها و برخی سال‌ها، هر روز آمیرزا برزو به چوب می‌آمد. به این معنی که به کلاس‌ها می‌آمد و کسانی که در یکی از درس‌ها نمره کمتر از هفت گرفته بودند، به همان مقدار چوب به کف دستشان می‌زد، این چوب خوردن و تنبیه، بیشتر جنبه نمادین داشت.»
در کتاب «تاریخ و فرهنگ کرمان» از میرزا برزو آمیغی به پاس خدمت ارزنده او به فرهنگ ایران‌زمین با عنوان یکی از بزرگ‌ترین مردان این دیار و یکی از سرشناس‌ترین چهره‌های هازمان (جامعه) زرتشتی، به نیکی یاد شده است. همچنین به یاد وی عرصه دانش و فرهنگ خیابانی که مدرسه ایرانشهر کرمان در آن جای دارد، به نام خیابان «برزو آمیغی» نام‌گذاری شده است.
میرزا برزو همواره آرزو می‌کرد که هنگام مرگش در تابستان فرار رسد، تا وقفه‌ای در کار مدرسه و تحصیل دانش‌آموزان پیش نیاید. سرانجام این آرزو به حقیقت پیوست و او در ۷مرداد۱۳۴۸ خورشیدی از دنیا رفت.