از عرفای قرن هشتم و نهم هجری قمری است که طریقت نعمت‌اللهی منسوب به اوست.
او متولد سال ۷۰۸ شمسی در حلب سوریه است.
پدر او که نسبش به پیامبر اسلام می‌رسید، او را از کودکی نزد بزرگان صوفیه برد و نعمت‌الله توانست مقدمات علوم دینی را در سوریه کسب کند.
او در حلب تحت آموزش‌های مکتب فکری «ابن عربی» بود که قائل به وحدت وجود است و یکی از عرفای بزرگ نظری جهان اسلام به شمار می‌رود.
نعمت‌الله سپس برای تحصیل بیشتر علوم به ایران سفر کرد و در شهر شیراز ساکن شد.
وی در کنار فراگیری علوم اسلامی همچون اصول، فقه، حکمت و منطق به ریاضت و تصوف نیز می‌پرداخت.
ایشان در دوره بعدی زندگی خود به سیر و سفر در ممالک مختلف اسلامی همچون مصر و حجاز پرداخت و در نهایت دوباره به ایران بازگشت و این بار در کرمان رحل اقامت افکند.
این اقامت طولانی در ایران که تا پایان عمر او به درازا انجامید به تاسیس سلسله نعمت‌اللهی نیز منجر شد.
شاه نعمت‌الله ولی در سال ۸۰۷ شمسی درگذشت در حالیکه از وی آثار بسیاری به صورت نظم و نثر به جای مانده است. «دیوان شاه نعمت‌الله ولی» از مهمترین آثار او است. همچنین می‌توان به «شرح لمعات»، «فیوضات»، «هدایات»، «نصیحت ملوک» و «رساله‌های شاه نعمت‌الله ولی» نیز اشاره کرد.
