پیام مظاهر حیدری از زندان شهرکرد: تا روز آزادیام اعتصاب غذا میکنم
مظاهر حیدری از دراویش گنابادی معروف به چوپان معترض که در زندان شهر کرد محبوس است، با انتشار یک فایل صوتی از زندان خبر از اعتصاب غذای خشک و تر داده است.
پیکر «آفاق خسروی (رحیمیان)»، همسر یکی از اعدامشدگان بهایی و مادر «کیوان رحیمیان»، زندانی بهایی، با تصمیم خانوادهاش به دانشکده پزشکی اهدا شد.
«کامران رحیمیان»، یکی از پسرهای این متوفی در صفحه اینستاگرام خود نوشت: «آخرین جلوه زندگی جسمانی آفاقمان در آفاق، برای حفظ استقلال جامعه بهایی، برای احترام به حریم روح خاوران که پدرمان هم بخشی از آن است، و میل آفاق به یادگیری و حمایت بیدریغش از ما در مسیر یادگیری، تصمیم گرفتیم پیکر مادر عزیزمان را وقف یادگیری دانشجویان پزشکی کنیم.»
این تصمیم در پی آزار و فشار بر شهروندان بهایی برای دفن امواتشان در خاوران تهران صورت گرفته است. از ابتدای سال جدید، تعداد زیادی از اموات بهاییان بدون اطلاع خانواده و مراسم مذهبی در محل گورهای دستهجمعی اعدامشدگان دهه شصت دفن شدهاند. بهشت زهرا فقط به تعدادی از شهروندان بهایی که مبلغ هنگفتی به فردی به نام «مومنی»، وابسته به وزارت اطلاعات پرداخت کردهاند، اجازه دفن در گورستان بهاییان تهران داده است.
رحیم رحیمیان، همسر آفاق رحیمیان در فروردین ۱۳۶۳ پس از ماهها شکنجه و آزار، به تهام پیروی از آیین بهایی در تهران اعدام شد. جسد وی بدون اطلاع خانواده در گورستان خاوران دفن شده است.
در سالهای گذشته، کیوان و کامران رحیمیان، فرزندان آفاق رحیمیان، هرکدام به ترتیب ۵ و ۴ سال را بهاتهام تدریس روانشناسی به جوانان محروم از تحصیل بهایی، در زندان گذراندهاند.
کیوان رحیمیان، بار دیگر در ۲۷تیر۱۴۰۲ توسط ماموران وزارت اطلاعات دستگیر شده و بیش از چهار ماه است که بلاتکلیف در زندان اوین نگه داشته شده است.
این شهروند بهایی برای وداع با مادر خود، سه روز به مرخصی اعزام شده است.
مظاهر حیدری از دراویش گنابادی معروف به چوپان معترض که در زندان شهر کرد محبوس است، با انتشار یک فایل صوتی از زندان خبر از اعتصاب غذای خشک و تر داده است.
انتخاب «مسعود پزشکیان» به ریاستجمهوری ایران با وجود شعارهایش در پشتیبانی از حقوق اقلیتها، هرچند گروهی را امیدوار کرد اما همزمان با وجود تاکیدش بر وفاداری به خط رهبری، این نگاه را تقویت میکند که احتمالا دستکم در مورد اقلیتهای غیررسمی اوضاع تغییر محسوسی نداشته باشد و در حد شعار و نمایش باقی بماند.