«شعله»، زن جوان ۳۰ ساله ساکن ایران خود را خداناباور معرفی می‌کند. او درباره شرایط اعتقادی خانواده خود به ایران‌وایر می‌گوید: «بخش عمده روزهای نوجوانی و بزرگسالی من در شهر اصفهان گذشته است. شهری که خاستگاه مذهبی دارد و من هم به واسطه بزرگ شدن در ساختار سنتی و مذهبی این شهر با لایه‌های سنت و مذهب آشنا بودم؛ اما خانواده مذهبی ندارم. پدرم به هیچ مذهبی اعتقاد ندارد؛ اما خدا را باور دارد. مادرم مسلمان است و نماز می‌خواند؛ اما به شدت به آزادی عقیده معتقد است. با این‌همه من به واسطه حضور در یک جامعه سنتی به‌خصوص در دوره نوجوانی روزه می‌گرفتم، مسجد می‌رفتم.»

این زن جوان با تاکید بر این نکته که پدرش باورهای مذهبی نداشته است، می‌گوید: «پدرم بسیار مردسالار و قلدر است. مذهبی نیست؛ اما به هیچ‌وجه برنمی‌تابد که کسی به او بگوید، بیشتر از او می‌داند. غیرمذهبی بودنش هم بر مبنای آگاهی و اطلاعات نیست. به همین سبب وقتی رفتارهای من را می‌دید، به من آگاهی خاصی نمی‌داد و برای همین هم من تحت تاثیر فضایی که در آن رشد کرده بودم، بعضی از اعمال مذهبی را انجام می‌دادم.»

شعله در پاسخ به این پرسش که آیا حلقه امنی در اطراف او هستند که از خداناباوری او اطلاع داشته باشند یا نه، می‌گوید: «من اساسا آدم محافظه‌کاری نیستم؛ اما آن‌قدر وقتی در جمع نزدیکانم هستیم، بحث بر سر مسائل مختلف اجتماعی و سیاسی و اقتصادی در می‌گیرد که حاضر نیستم، برای مطرح کردن عقیده‌ام هم هزینه بدهم. البته منظورم این نیست که با من وارد بحث می‌شوند؛ چون این افراد کسانی هستند که من در کنارشان احساس امنیت می‌کنم، اما می‌دانم علی‌رغم اتفاق نظر، بسیاری از آن‌ها من را یک فرد افراطی در نظر می‌گیرند و بعد حرف‌هایی را که پیش از این در مورد مسائل سیاسی و اجتماعی از من می‌پذیرفتند، به همین دلیل نخواهند پذیرفت. یعنی اطلاع آن‌ها از خداناباوری من رابطه‌های محدود و اندک من را تحت تاثیر قرار خواهد داد.»

شعله می‌گوید، تقریبا در همه جا خداناباوری خود را پنهان می‌کند: «حتی در برابر افراد نزدیک به خودم که نه مذهبی هستند نه سیاست‌های نظام حاکم را ذره‌ای قبول دارند، وقتی از خداناباوری من مطلع می‌شوند، وارد فاز نصیحت می‌شوند. بنابراین من جایی حرف می‌زنم که خیلی هزینه‌ای برایم نداشته باشد.

او منظورش را از «هزینه» چنین تشریح می‌کند: «هزینه این نیست که چیز خاصی را از دست بدهم یا امکاناتی از من دریغ شود. بلکه بیشتر از نظر روانی برای من هزینه دارد. همین که من و اندیشه‌ام به عنوان یک تفکر مستقل به رسمیت شناخته نشوم، برای من غیرقابل تحمل است. حتی گاهی محبت اطرافیان به این دلیل از ما دریغ می‌شود. به اشکال مختلف تحت فشار قرار می‌گیریم که عقیده آن‌ها را بپذیریم یا دست از افراط برداریم. اگر حداقل نزدیکانمان این طور هزینه‌های روحی و روانی برایمان نمی‌تراشیدند و توی این حلقه خودمان بودیم، چقدر زندگی زیباتر بود.»