از زمان تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در دسامبر ۱۹۴۸ کشورهای عضو سازمان ملل ملزم به رعایت مفاد آن در جوامع خود هستند. جنایات نژادپرستانه هیتلر علیه یهودیان، دگراندیشان، مخالفان و جنایاتی که علیه مردم سایر کشورها انجام داد، دولت‌های جهان را بر آن داشت تا با یک اتحاد جهانی، این اعلامیه ۳۰ ماده‌ای را تصویب کنند. این اعلامیه، حقوق بنیادی مدنی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی‌ را که انسان‌ها در هر کشوری باید از آن برخوردار باشند، مشخص کرده‌ است. یکی از این حقوق، آزادی ادیان و عقاید است.

اما در طول ۴۳ سال اخیر جمهوری اسلامی به طور سیستماتیک حقوق اقلیت‌های دینی و مذهبی را نقض کرده است. یکی از گروه‌هایی که حقوقش در این سال‌ها بارها نقض و نادیده گرفته شده «دراویش گنابادی» هستند.

درویش‌های گنابادی در مواردی متعدد مورد سرکوب سیستماتیک حکومت قرار گرفته‌اند. آخرین آن‌ها، حوادث خونین «گلستان هفتم» خیابان «پاسداران» تهران است. این واقعه تلخ در روز سی‌ام بهمن و شب اول اسفند سال ۱۳۹۶ با تبلیغات رسانه‌های حکومتی که دراویش گنابادی را با عنوان «دراویش داعشی» معرفی کرده‎اند، کاملا یک طرفه و به منفعت حکومت تعریف شد.

تجمع دراویش در گلستان هفتم در پی حمله همزمان یگان ویژه و ماموران سپاهی و عوامل لباس شخصی، به یک خشونت تمام‌عیار تبدیل و یکی از خونین‌ترین سرکوب‌های رخ داده در طول ۴۲ سال گذشته علیه یک گروه اقلیت در تاریخ جمهوری اسلامی است؛ آن‌هم نسبت به دراویشی که به رواداری و رفتار مسالمت‌آمیز در جهان شناخته می‌شوند.

سرانجام آن حمله هم بازداشت دسته‌جمعی دراویش و احکام حبس و تبعیدی بود که دستگاه قضایی در ادامه صادر کرد. ایران‌وایر برای بررسی این‌که جامعه‌ برابری‌خواه چه مشخصاتی باید داشته باشد، با چند تن از دراویش گفت‌وگو کرده که در ادامه می‌خوانید:

«سینا انتصاری» یکی از دراویشی است که در جریان حمله ماموران امنیتی در خیابان گلستان هفتم در پاسداران تهران بازداشت و زندانی شده است. او کارشناسی ارشد خود را در رشته مهندسی مواد از دانشگاه تربیت مدرس دریافت کرده است.

آقای انتصاری در پاسخ به این پرسش که در غیاب قوانین حمایت‌گر رسمی، گروه‌های اقلیت دینی و مذهبی چه انتظاری از شهروندان دیگر دارند، می‌گوید: «به نظرم در وضعیت فعلی کشور ما، دغدغه حقوق اقلیت‌ها در برابر تبعیض حکومت و یا انتظار اقلیت‌ها از سایر هموطنان، کمی دغدغه تئوریک و تزیینی باشد؛ چرا که برآمده از وضعیت حال جامعه ما نیست. شاید طرح این پرسش مناسب جامعه‌ای مثل آلمان باشد. آنجا می‌شود پرسید که مثلا نسبت حقوق و یا انتظار اقلیت‌های مهاجر از اکثریت آلمانی‌تبار چیست؟ در کشور ما حداقل در دهه اخیر، هیچ اکثریتی وجود ندارد که خودش از حقوق شهروندی در حد قابل قبول منتفع باشد و یا از نظر برخورداری از حقوق شهروندی با سایر اقلیت‌ها فاصله‌ای قابل توجه داشته باشند.»

به باور او، «خود حکومت و طیف کوچک هوادارانش، به معنای کسانی که از حقوق شهروندی تا حدی برخوردارند، چنان در اقلیت قرار دارند که عموم جامعه خود را متعلق به آن نمی‌دانند. این موضوع به صورت ناخودآگاه و خودکار، گروه‌های مختلف اجتماعی و اقلیت‌ها را از نظر درک وضعیت یکدیگر به هم نزدیک کرده است.»

آقای انتصاری که خودش با پایان ایام حبس از زندان آزاد، هم‌اکنون در حال گذراندن دوران تبعید در شهر میرجاوه استان سیستان و بلوچستان است؛ در ادامه می‌گوید: «وقتی در شرایطی هستیم که گروه‌های مختلف از دانشجو، کارگر، کشاورز، بازنشسته و … حق داشتن هیچ تشکل و رسانه مستقل یا اعتراض اجتماعی منسجم را ندارند؛ وقتی فضای کلی جامعه، حذف، حصر، بایکوت، سانسور، سیاه‌نمایی است و  [مردم] نگاه امنیتی را در چه قالب گشت ارشاد یا فیلترینگ یا گزینش و … آشکارا زیست می‌کنند؛ وقتی دستگاه قضایی کشور تقریبا هیچ گروهی را از احکام ناعادلانه بی‌نصیب نگذاشته، پس نه تنها فاصله‌ای زیاد بین برخورداری از حقوق اجتماعی، بین اقلیت‌ها و سایرین باقی نمی‌ماند، بلکه خودبه‌خود، درک مشترکی از وضعیت هم میان‌شان ایجاد می‌کند.»