بعضی نشریات دیگر نیز از اساس به زبان دیگری منتشر می‌شوند و همین باعث کاهش تعداد مخاطبان آن‌ها می‌شود. روزنامه «آلیک» یکی از همین نشریات است که سال‌ها است به زبان ارمنی منتشر می‌شود.
آلیک یک سایت فارسی و ارمنی‌زبان هم دارد. این نشریه عملا برای مخاطب غیر ارمنی قابل خواندن نیست. از طرفی، بخش زیادی از ارامنه – مثل بقیه اقلیت‌ها – بعد از انقلاب ایران و به‌ویژه در سال‌های اخیر به دلیل تبعیض‌ها و مشکلاتی که برایشان پیش آمده است، از ایران مهاجرت کرده‌اند. همین موضوع روی فروش این نشریه و بقیه رسانه‌ها تاثیر گذاشته است. هرچند داده عمومی درباره میزان فروش نشریات اقلیت‌های دینی وجود ندارد اما مشکلات مالی همیشه یکی از دغدغه‌های جدی آن‌ها عنوان شده است.
برای حل این مشکل، بعضی نشریه‌های اقلیت سعی کرده‌اند خودشان را با شرایط جدید تطبیق بدهند و مخاطبان بیشتری جذب کنند. این نشریه‌ها یک صفحه ویژه اقلیت‌ها دارند و بقیه مطالب خود را به حوزه‌های دیگری مثل میراث فرهنگی، تاریخ‌شناسی و… اختصاص داده‌اند. با این وجود، هنوز مشکلاتی در زمینه آگهی و پخش برایشان وجود دارد که جلوی پیشرفت‌شان را می‌گیرد.
بخش دیگری از مشکلات به وضعیت داخلی خود جوامع اقلیت بر می‌گردد. بسیاری از افراد در این جوامع نمی‌خواهند خبرهای داخلی جامعه آن‌ها به بیرون درز کند.
انوشه در این باره به «ایران‌وایر» می‌گوید: «اگر پای درد دل مردم در جوامع اقلیت بنشینی، یک اتفاق مشترک را بین آن‌ها می‌توانی پیدا کنی؛ این که دوست دارند بخشی از مشکلات و مسایل در جامعه خودشان باشد و به بیرون درز نکند. این تمایل به ایزوله بودن را در موارد زیادی می‌شود دید؛ از ازدواج‌های درونی گرفته تا بحث‌های اجتماعی در سازمان‌ها و موسسات اقلیت، همگی به ایزوله ماندن تاکید دارند.»
همین واکنش‌های منفی باعث می‌شود که دست رسانه‌ها در پوشش اخبار بسته باشد. خودسانسوری و احتیاط هم در بخشی از این جوامع صورت جدی‌تری به خودش گرفته است.
انوشه می‌گوید: «در جامعه زرتشتی که من از نزدیک با آن‌ها در تماس بودم، خودسانسوری شدیدی وجود دارد. فارغ از مطبوعات، مردم در جوامع مختلف هم تمایلی به حرف زدن از خیلی مشکلات خود ندارند. در جشن‌ها و عبادتگاه‌هایشان دیگران را راه نمی‌دهند و در یک کلام، ترجیح می‌دهند همه چیز بین خودشان حل و فصل شود. در مورد جامعه یهودی در ایران هم کم‌وبیش چنین رفتاری را شاهدیم.»
بخشی از این سانسورها، درونی هستند و بخشی دیگر در جلسات گاه به گاه با نمایندگان امنیتی تبیین می‌شوند. کسی از درون‌مایه این جلسات چیزی نمی‌داند اما وجود چنین جلساتی نیز کتمان شدنی نیست.
