در تاریخ معاصر ایران، اسلامیت (هویت مذهبی)، ایرانیت (هویت ملی) و تجدد (هویت جهانی) در سیر تکوین اجتماعی، فرهنگی و سیاسی خود به مهم‌ترین منابع هویت ملی تبدیل شده و حکومت‌های دوران معاصر ایران سعی کرده‌اند یک یا تلفیقی از آن‌ها را در مسیر برساخت هویت ملی مورد توجه قرار دهند.
جمهوری اسلامی نیز طی ۴۴ سال گذشته، ساختن هویتی مبتنی بر باور‌های مذهبی را در سیاست‌های کلان خود داشته که حالا چند سالی می‌شود این هویت غائله را به هویت‌های ملی و جهانی باخته است.
هویت ملی که سال‌ها در ایران هم‌چون بسیاری از کشور‌ها، مهم‌ترین و مشروع‌ترین شکل هویت جمعی بود، با به قدرت رسیدن روحانیون شیعه، جای خود را به گرایش‌های دیگری مانند هویت دینی و مذهبی داد و سال‌ها به حاشیه رانده شد.
تاکید یک‌جانبه و متعصبانه به تعمیق و گسترش چنین هویتی پس از گذشت ۴۴ سال حالا به ضد خود تبدیل شده است و نسل‌های زیادی در ایران از تعریف خود در زمره چنین هویتی گریزان هستند.
فصل‌نامه مطالعات راهبردی هم با توجه به این تغییر رویکرد ملموس جامعه ایران به سمت و سوی هویت‌های ملی و جهانی، تحقیقی در این زمینه با عنوان «سیاست هویت، آموزش و پرورش و امنیت ملی در ایران» منتشر کرده تا نشان دهد سیاست‌های کلان آموزشی جمهوری اسلامی در زمینه ترویج هر یک از این هویت‌ها در مدارس به چه اندازه‌ای است.
تمرکز این تحقیق، کتاب درسی مطالعات اجتماعی دوره اول متوسطه نظری بود که به دلیل دربرگرفتن مباحث تاریخی، جغرافیایی و جامعه‌شناختی، بیش از سایر کتاب‌های درسی، منعکس کننده سیاست‌های هویتی نظام جمهوری اسلامی است.
این تحقیق، پنج هزار و ۷۸۷ جمله در این کتاب را مورد بررسی قرار داده است که حدود سه هزار و ۶۰۰ جمله انعکاس دهنده سیاست‌های هویتی هستند.
