«قشنگ کامکار»، نوازنده «سه‌تار» و «ویولن» و از اعضای گروه «کامکارها» روز ۲۵ بهمن ۱۳۳۲ در خانواده‌ای اهل موسیقی کُرد اهل سنت در سنندج متولد شد.
او از کودکی علاقه شدیدی به موسیقی سنتی و نوازندگی داشت و در سنین خردسالی فراگیری ویولن را نزد پدرش، استاد «حسن کامکار» آغاز کرد و در همان سال‌ها، با مهارت قطعات استاد «صبا» را می‌نواخت.
قشنگ پس از سفر به تهران، به فراگیری سه‌تار رو آورد و نزد چند تن از اساتید موسیقی، از جمله «سعید هرمزی»، «محمدرضا لطفی» و «حسین علیزاده» به یادگیری این ساز پرداخت و نوازندگی آن را با جدیت بیشتری ادامه داد.
تنها خواهر خانواده کامکارها همیشه پا به پای برادرانش به عنوان نوازنده سه‌تار در گروه حضور داشته است و به جز سه‌تار، ویولن هم می‌نوازد و به آواز ایرانی تسلط دارد.
قشنگ نخستین زنی است که پس از انقلاب به روی صحنه رفت و در «تالار وحدت» به همراه گروه کامکارها به اجرای کنسرت پرداخت. این حضور که پس از یک دوران وقفه کوتاه رخ داد، به صورت نقطه عطفی درآمد و تا حدودی مقدمات نقش آفرینی گسترده زنان اهل موسیقی کشور را روی صحنه‌ها پدید آورد.
قشنگ کامکار علاوه بر شرکت در اجراهای گروه کامکارها، به همراه «سیمابینا» کنسرت‌هایی ویژه زنان در خارج از ایران اجرا کرده است.
او همسر سابق محمدرضا لطفی بود که سه سال بعد از انقلاب از هم جدا شدند.
محمدرضا لطفی دوران سربازی خود را با «سپاه دانش» به سنندج رفته بود که در همان زمان با خانواده کامکار آشنا شد و به واسطه همین آشنایی، با قشنگ ازدواج کرد که «امید لطفی» حاصل این ازدواج است.
او در مورد دلایل جدایی خود از محمدرضا لطفی و تاثیر همسر سابق بر هنرش می‌گوید: «من و لطفی در کانون چاووش صمیمانه کار می‌کردیم. قبل از این که نوازنده باشیم، دوست و رفیق یک‌دیگر بودیم. اما این رابطه به هم خورد چرا که لطفی با تمام مهربانی‌هایی که داشت، حرف، حرف خودش بود. او سیاست را اولویت زندگی خودش می‌دانست. بهتر است بگویم سیاست باعث جدایی من و لطفی شد. تمام کسانی که اطراف ما بودند، متاسفانه به کارهای سیاسی می‌پرداختند و لطفی را کشاندند به چاله و خودشان امروز بالای آن چاله زندگی می‌کنند. آن‌ها لطفی را نابود کردند. با نابود شدن او، من و فرزندم هم نابود شدیم. لطفی در مسیر موسیقایی من بسیار تاثیرگذار بود و تلاشم در زندگی این بوده است که با تمام احساس و قدرتم از ایشان حمایت کنم. لطفی همیشه در خاطر من خواهد ماند و هیچ‌گاه فراموش نمی‌شود.»
قشنگ کامکار از بدو تاسیس گروه «چاووش»، همراه این گروه بود که بعد از خارج شدن لطفی از کشور، این دو نفر از هم جدا شدند و قشنگ از گروه چاووش هم جدا و در گروه کامکارها، کنار برادرانش مشغول شد.
«کانون فرهنگی هنری چاووش» یک انجمن موسیقی بود که در دهه ۱۳۵۰ با تلاش حسن کامکار و محمدرضا لطفی و حمایت‌های معنوی «هوشنگ ابتهاج» شکل گرفت و مجموعه آلبوم‌های چاووش را که شامل ۱۲ آلبوم موسیقی (به‌طور رسمی ۱۰ آلبوم) می‌شد، با نام‌های چاووش یک تا ۱۲ منتشر و وارد بازار کرد. آلبوم‌های ابتدایی و انتهایی این کانون، هنری هستند ولی مجموعه‌های دو تا هشت بسیار تحت تاثیر فضای سیاسی ایران در دوران انقلاب ۱۳۵۷ بودند.
آلبوم‌های چاووش از مهم‌ترین و تاثیرگذارترین عوامل در جهت حرکت رو به جلو در موسیقی سنتی ایرانی به حساب می‌آمدند. این کانون در سال ۱۳۶۳ از هم پاشید.
در مستند «چاووش از درآمد تا فرود»، از جدایی قشنگ کامکار و محمدرضا لطفی به عنوان یکی از دلایل از هم پاشیدن گروه چاووش یاد شده است.
قشنگ کامکار در چندین آموزشگاه موسیقی نیز به تربیت نوازندگان سـه‌تار مشغول است .
