«پریچهر ثانی»، نویسنده و فعال اجتماعی ایرانی-اسراییلی در سال ۱۳۲۵ در یک خانواده یهودی خیراندیش در تهران متولد شد.
پدر او «موسی لوییم» معروف به موسی رستگار و مادرش «فرزانه» هر دو از فعالان اجتماعی در جامعه کلیمیان تهران بودند و در حل مشکلات خانوادگی همکیشان بسیار کوشا و موفق بودند. آن‌ها با در اختیار قرار دادن زمینی در جنب منزل خود پایه اولیه کنیسه «یوسف آباد» را بنیاد نهادند که در حال حاضر یکی از بزرگترین و مجلل‌ترین کنیسه‌های یهودیان ایران محسوب می‌شود.
پریچهر تحصیلات ابتدایی را در دبستان کوروش و متوسطه را در دبیرستان رضاشاه کبیر و نوربخش به پایان رسانید و در ۱۸ سالگی و یک ماه پس از گذراندن تحصیلات متوسطه همراه با خانواده خود از ایران به اسراییل مهاجرت کرد.
او از نوجوانی علاقه‌مند بود تا در فعالیتهای فرهنگی و اجتماعی شرکت کند. از این رو در سن یازده سالگی به عضویت «کانون فرهنگی کورش کبیر» پیوست و خیلی زود توانست در ردیف یکی از فعال‌ترین اعضای این مجتمع فرهنگی به‌شمار آید.
پریچهر با استعداد هنری که در زمینه تئاتر از خود نشان داده بود، در چهارده سالگی توانست نقش «آن فرانک» را در «گروه هنری ناگیلا» به کارگردانی «محمد کهنمویی» و با همکاری گروهی از اعضای کانون کورش کبیر طی چند شب در مهر ماه ۱۳۴۰ خورشیدی در سالن تئاتر فردوسی تهران روی صحنه با موفقیت اجرا کند که مورد استقبال و تشویق جامعه کلیمیان قرار گرفت.
همچنین موفقیت نمایش «آن فرانک» باعث شد، اولین مرکز هنری جوانان کلیمی در سطحی گسترده‌تر با نام «گروه هنری آن فرانک» بنیان نهاده شود و سال‌ها ضمن آموزش هنر تئاتر به هنرجویان این رشته، چندین نمایش‌نامه توسط این گروه در تئاتر به روی صحنه اجرا شود.
پریچهر ثانی پس از مهاجرت به اسراییل و یادگیری زبان عبری به منظور آشنایی با زبان وادبیات عربی و فرهنگ اسلام برای تحصیل در رشته شرق‌شناسی به دانشگاه عبری اورشلیم رفت.
دیری نپایید که در یک سازمان خیریه خدمات اجتماعی استخدام شد و شروع به کار کرد. او سال‌ها به عنوان مشاور خانوادگی در امور اجتماعی در حل مشکلات موجود برای مهاجران به ویژه ایرانیان یهودی که نیاز به کمک و راهنمایی داشتند، فعالیتهای زیادی انجام داد و به آنان یاری رساند. از این رو از طرف سازمان خیریه سخنوت و شهرداری شهر ناتانیا ( محل اقامتش) بارها مورد تشویق و قدردانی قرار گرفت و نیز لوح سپاس و جوایزی به حکم سپاس به او تعلق گرفت.
او پیش از تحصیلات دانشگاهی و ازدواج همواره خاطرات شخصی خود را در یک کتابچه جمع‌‌آوری می‌کرد تا این که در ۵۷ سالگی با تشویق و توصیه‌های همسرش نویسندگی را به شکلی جدی دنبال کرد.
او در سال ۲۰۱۰ میلادی، اولین کتاب خودش را به زبان عبری تحت عنوان «خروس ایرانی» منتشر کرد که با استقبال زیادی روبه‌رو شد.
پس از مدتی بنیاد ایرانی «معراج» در اسراییل که در راستای پیشرفت زنان ایرانی در اسراییل در بخش‌های مختلف علمی، فرهنگی و اجتماعی سرمایه‌گذاری کرده بود، ضمن قدردانی از پریچهر ثانی، نام وی را در ردیف یکی از سه نویسنده زن سال قرار داد.
پریچهر لوییم ثانی در بخش پایانی کتاب، دستور پخت شماری از غذاهای پرطرفدار ایرانی را نیز گنجانیده است تا افرادی که با خواندن ماجرای کتاب هوس خوراک ایرانی می‌کنند، طرز پخت آن را فرا گیرند.
او در سال ۲۰۱۵ دومین اثر ادبی خود را به زبان عبری با نام «نامه‌های عاشقانه از تهران» به چاپ رساند؛ موضوع این کتاب برگرفته از یک داستان واقعی درباره یک خانواده کلیمی از شهر کاشان است. انتشار این کتاب همانند اولین کتاب، با وجود آنکه به زبان عبری بود، با استقبال روبه‌رو شد؛ ضمن آنکه با درخواست یهودیان فارسی زبان در اسراییل، دو سال بعد کتاب خروس ایرانی را شخصا به قلم خودش به زبان فارسی ترجمه و با ویرایش جدید منتشر کرد.
همزمان پریچهر ثانی در راستای فعالیتهای فرهنگی برای شناسایی و حمایت از زنان نویسنده ایرانی یهودی ساکن اسراییل گروهی را در شبکه‌های اجتماعی با نام «گروه بانوان نویسنده ایرانی» ایجاد کرد که باعث تشویق و ارتباط زنان نویسنده با یکدیگر شد. او در اواخر سال ۲۰۱۹ میلادی قبل از شیوع کرونا چهارمین اثر خود را حول محور داستان‌های سنتی و در ادامه کتاب خروس ایرانی با موضوعی متفاوت به زبان عبری چاپ و ارائه کرد.
پریچهر ثانی به عنوان یک نویسنده ایرانی، در حال حاضر در عرصه‌های گوناگون اجتماعی فعال است. او با عضویت در برخی از نهادهای فرهنگی و با بهره‌گیری از تجربیات خدمات مددکاری اجتماعی، به طور داوطلبانه به فعالیتهای خود ادامه می‌دهد و در تلاش است تا پنجمین کتاب خود را آماده چاپ کند.
