«موسی برال»، پزشک یهودی و نماینده کلیمیان در دوره شانزدهم مجلس ملی در سال ۱۲۹۰ خورشیدی در یک خانواده مرفه یهودی در محله عودلاجان تهران متولد شد.
پدرش «یحزفل برال» از ملّاکان جامعه کلیمی و عموی او «عزیزاله برال» نخستین بنیانگذار انجمن کلیمیان تهران بود.
او تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در مدارس آلیانس (اتحاد) به پایان رسانید و بلافاصله توانست به دانشکده داروسازی دانشگاه تهران راه یابد و در سال ۱۳۱۳ خورشیدی با کسب رتبه اول و دریافت مدال درجه اول علمی موفق به اخذ مدرک دکترای داروسازی گردید، سپس به خدمت نظام اعزام شد.
دکتر موسی برال پس از گذراندن دوره خدمت نظام وظیفه در سال ۱۳۱۶ خورشیدی اقدام به تاسیس داروخانه و لابراتوار «ری» نمود. ناگفته نماند، او پس از اخذ درجه دکترای داروسازی و گشودن داروخانه (ری) تحصیلات عالیه خود را در رشته پزشکی دنبال کرد و در اوایل سال ۱۳۲۷ موفق به اخذ درجه دکترای طب از دانشگاه تهران گردید.
موسی برال هر از گاهی مقالاتی را با نام مستعار «پوزش» در یکی از روزنامههای تهران با نام کوشش منتشر میکرد.
موسی برال در فروردین ۱۳۲۸ با کسب ۱۱۰۷ رای به عضویت در مجلس موسسان دوم درآمد. همچنین در انتخابات دوره شانزدهم مجلس شورای ملی با کسب ۷۷۱۲ رای از ۹۸۰۹ رای به نمایندگی از کلیمیان ایران به مجلس راه یافت. گفتنی است از آنجا که اعتبارنامه «مراد اریه» در دوره پانزدهم مجلس به تصویب نرسید، حوزه انتخابیه کلیمیان در این دوره بدون نماینده ماند؛ در دوره هفدهم نیز در این حوزه انتخابیه انتخاباتی برگزار نشد و هیچیک از اقلیتها در مجلس نمایندهای نداشتند.
او پس از تشکیل مجلس به عنوان عضو مدیریت کمیسیون مرکزی مجلس شورای ملی پذیرفته شد و طی دو سال خدمت، مسئولیت مدیریت کمیته بهداشتی مجلس را هم بر عهده داشت.
از اقدامات مهم دکتر برال، دگرگونی هنگام قسم خوردن نمایندگان در مجلس شورا بود. رسم بر آن بود کلیه نمایندگان پس از انتخاب شدن و شروع به فعالیت در مجلس، در آغاز ورود، بر قرآن سوگند یاد کنند (که تعهدات و مسئولیتهای محوله را صادقانه انجام دهند) ولی او با ابتکاری که از خود نشان داد، از مقام ریاست مجلس درخواست نمود، بدین منظور این امر (سوگند یاد کردن) با تورات هم انجام گیرد. سپس پیشنهاد کرد برای سایر نمایندگان اقلیتهای مذهبی (کلیمی، زرتشتی و مسیحی) برای ادای سوگند در حضور قرآن، با کتاب مقدس خودشان هم سوگند را ادا کنند. پیشنهاد دکتر موسی برال با استقبال و تایید رییس مجلس و دیگر نمایندگان مواجه شد و مدتی بعد به صورت یک لایحه تصویب شد.
تقاضای دکتر موسی برال از وزارت اقتصاد ملی مبنی بر ابطال کارت بازرگانی وی در تهران در دوران نمایندگی از کارهای شایسته وی در آن دوران است.
او همچنین در سال ۱۳۳۴ خورشیدی به عنوان دانشیار دانشکده داروسازی به تدریس مشغول شد و در سال ۱۳۴۲ به درجه استادی (پروفسور) دانشگاه تهران ارتقا یافت و در سال ۱۳۴۵ موفق به دریافت نشان همایونی از محمدرضا شاه شد.
او همچنین به عضویت کمیته ملی موادغذایی و سپس به عضویت کمیسیون استانداردهای وزارت اقتصاد، کمیته ترفیعات و انتصابات دانشگاه تهران درآمد و به انجام وظیفه مشغول شد.
دکتر برال در سال ۱۳۴۶ خورشیدی با سمت ریاست دپارتمان تغذیه شیمی و مواد غذایی و سمشناسی دانشگاه مشغول به فعالیت شد و در سال ۱۳۵۰ نیز به عضویت وابسته دپارتمان داروشناسی (فارماکولوژی) دانشگاه تهران منصوب شد.
از سال ۱۳۵۳ خورشیدی تا ۱۳۵۶ (به مدت سه سال تحصیلی) در هنرستان رضاشاه کبیر در رشته داروشناسی (با حفظ سمت استادی) به تدریس مشغول بود.
او پس از انقلاب به اجبار به آمریکا کوچ کرد و در شهر لسآنجلس اقامت گزید.
دکتر موسی برال در اواخر دهه ۱۹۸۰ مشغول به گردآوری خاطرات خود شد و توانسته بود قسمت اعظم آن را آماده چاپ کند، اما قبل از آنکه بتواند نوشتار خود را به اتمام برساند، در زمستان ۱۹۹۰ در سن ۷۸ سالگی درگذشت.
نگارش کتابی با عنوان پیری (تهران: ۱۳۵۴، انتشارات دانشگاه تهران، شماره ۱۵۰۶؛ تهران: دانشگاه علامه طباطبایی، ۱۳۷۱، ص ۱۹۲) درباره دوران کهنسالی انسان و کتاب دیگری با عنوان تغذیه و مواد خوراکی (تهران: انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۴۵؛ شماره ۱۰۹۱) از جمله تالیفات دکتر موسی برال است.
دکتر موسی برال در سال ۱۳۱۷ خورشیدی با «مهدخت حقانی» ازدواج کرد، ماحصل این ازدواج سه فرزند پسر و یک دختر است.