از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، بهاییان روستای روشنکوه برای ترک روستای محل سکونت‌ خود با انواع آزار و اذیت‌ها مواجه بوده‌اند. یکی از این اقدامات آزاردهنده قتل یک زن روستایی بهایی به نام «گلدانه علی‌پور» در سن شصت و چهار سالگی در روشنکوه است. ماجرا از این قرار بوده است که گلدانه علی پور(یوسفی) در سال ۱۲۹۷ در یک خانواده مسلمان در روستای سادات محله به‌دنیا می‌آید. او در سن بیست سالگی با «فتحعلی علی‌پور» از بهاییان روستای کندسبن ازدواج می‌کند. گلدانه در ابتدا بهایی نبود؛ اما در سن چهل و پنج سالگی به آیین بهایی ایمان می آورد و از همان زمان، مورد آزار و اذیت بستگانش قرار می‌گیرد. پس از انقلاب، آزار و اذیت‌ها بیشتر می‌شود.  به‌طوری که گلدانه و خانواده‌اش را بارها مورد ضرب‌وشتم و هتاکی قرار می‌دهند. سرانجام، خانواده گلدانه مجبور به ترک روستا شده و در کلبه کوچکی در نزدیکی روستای روشنکوه ساکن می‌شوند. عصر روز سوم دی‌ماه ۱۳۶۱ ساعت سه بعد از ظهر، در زمانی که فتحعلی علی‌پوردر منزل نبوده است، سه نفر از خویشان متعصب گلدانه از سادات محله به منزل او می‌آیند. آنان ابتدا از گلدانه می‌خواهند تا از دین بهایی برگردد و مسلمان شود؛ ولی چون گلدانه نمی‌پذیرد او را با چوب می‌زنند. سپس طنابی می‌آورند و خفه‌اش می‌کنند. مهاجمان جسد را در لحافی می‌پیچند و آن را با بنزین آتش می‌زنند. شدت آتش‌سوزی به حدی بوده است که به‌جز کلبه و وسایل زندگی، چندین راس از احشام کنار کلبه هم در آتش می‌سوزند. همه‌ی این اتفاقات در برابر چشمان نوه خردسال گلدانه اتفاق می‌افتد. با شکایت پسر گلدانه، قاتلان بازداشت می‌شوند؛ ولی پس از بیست و پنج روز به قید ضمانت، آزاد و قتل را انکار می‌کنند. آن‌ها می‌گویند هدف‌شان تبلیغ و ارشاد بوده است و قتلی انجام نداده‌اند. دادگاه انقلاب هم به دلیل عدم حضور شاهد بزرگ‌سال حکم بر تبرئه متهمان می‌دهد و آن‌ها از زندان آزاد می‌شوند.