مانوک سرکیسیان سال ۱۳۷۴ همراه با خانواده خود از ایران مهاجرت کرده است: «شغل اجدادی ما تولید کفش دست‌دوز چرم بود. کفاشی پدرم به اسم سرکیس را همه می‌شناختند. پدرم یکی از اولین ارامنه‌ای بود که در آبادان مغازه کفش‌فروشی باز کرد. بعد از مدتی ساعت‌سازی و کافه و باشگاه ارامنه هم باز شد. جنگ که شد، پدرم از اندوه زندگی زیبایی که داشت جلوی چشمش خاکستر می‌شد، طاقت نیاورد و بر اثر سکته درگذشت. من هم بعد از جنگ خیلی تلاش کردم برگردم و در آبادان زندگی کنم؛ اما هیچ چیز دیگر شبیه گذشته نبود. با مادر، همسر و دختر کوچکم تصمیم گرفتیم مهاجرت کنیم.»
مانوک می‌گوید زندگی تا چند سال بعد از مهاجرت برای او و خانواده‌اش دشوار گذشته است: «ساز دنیا با ما کوک نمی‌شد. انگار افتاده بودیم روی دور بداقبالی. اما حالا که حرف روزهای خوش گذشته شد بگذارید از چیزهای خوشی که به خاطر می‌آورم حرف بزنم. از همه چیزهایی که شاید توی قصه‌ها بخوانید، اما من آن‌ها را زندگی کرده‌ام.»
او از همان کلیسا شروع می‌کند:« کلیسا ابتدای خیابان زند درست کنار مسجد بهبهانی‌ها بود. آبادان آن روزها مرکز اتفاق‌های بزرگ فرهنگی ایران بود. من نوجوان ۱۶ سالهای بودم با پدر و مادر و مادربزرگم زندگی می‌کردیم. آن روزها هزار و هفتصد تا دوهزار خانواده ارمنی در آبادان زندگی می‌کردند. مدرسه خودمان را داشتیم؛ اما این‌طوری نبود که مجبور باشیم در مدرسه ارامنه درس بخوانیم. برخلاف شهرهای دیگر که ارامنه در محله به‌خصوصی زندگی می‌کردند؛ در آبادان نه ما در محله خاصی متمرکز بودیم، نه بقیه اقلیت‌ها. دیوار به دیوار ما یک خانواده مسلمان زندگی می‌کردند که اسم پسرشان حسین بود. درست هم‌سن و سال من. با هم مثل برادر بودیم.»
حضور گروه‌های نمایش و تئاتر ارمنی در شهرهای جنوب ایران به‌خصوص آبادان پیش از انقلاب بسیار رواج داشت. مانوک می‌گوید: «از نیمههای دهه چهل شمسی تا قبل از انقلاب گروه‌های نمایش ارامنه که در شهرهای تهران، رشت و جلفای اصفهان و تبریز فعالیت می‌کردند، در فصل‌های خنک خوزستان سالی چند نوبت می‌آمدند باشگاه ارامنه آبادان برای اجرای تئاتر. باورتان می‌شود ما بخش زیادی از نمایشنامه‌ها را حفظ بودیم؛ از بس همه اجراها را می‌دیدیم. هم به فارسی اجرا داشتند و هم به زبان ارمنی. حتی آبادانی‌های بومی و مسلمان که ارمنی نمی‌دانستند هم برای دیدن نمایش به ارمنی صف می‌بستند و حتی گاهی دیالوگ‌ها را حفظ بودند.»
بعد صدایش در گلو می‌شکند: «آخرین اجرایی که دیدم سال ۱۳۵۵ بود. بعد از آن دیگر فقط تنش و اضطراب بود تا آتش‌سوزی سینما رکس و بعد انقلاب و جنگ که دیگر از آبادان فقط یک خرابه بر جا ماند و همه رفتند …»
سال ۱۳۹۸ «روبرت بگلریان»، نماینده ارامنه جنوب در دوره‌های هفتم، هشتم و نهم مجلس تعداد شهروندان ارمنی در ایران را بین پنجاه تا شصت هزار نفر عنوان کرده و گفته بود ارامنه ایران پیش از انقلاب ۱۳۵۷ حدود ۲۵۰ هزار نفر بوده است؛ این یعنی چیزی نزدیک به هشتاد درصد ارامنه ایران را ترک کرده‌اند.
مهاجرت اقلیت‌های مذهبی از ایران دلایل متعددی دارد. برخی معضلات اقتصادی را دلیل تصمیم به مهاجرت اقلیت‌ها می‌دانند. مانوک می‌گوید: «قبل از انقلاب ارمنی‌ها در آبادان همه جور کسب و کاری داشتند. از کافه و رستوران تا ساعت‌سازی و کفاشی. برخی‌شان کارگر پالایشگاه یا کارمند شرکت نفت هم بودند. هیچ کس هم نمی‌گفت از فلان کس ساندویچ نخرید؛ چون ارمنی است. بعد از انقلاب ولی تعداد زیادی که کافه و میخانه داشتند، مجبور به تعطیل کردن کسب و کارشان شدند. بقیه هم به اشکال مختلف تحت فشار قرار گرفتند. ممکن است نظر کارشناسان اقتصاد این باشد که مشکل معیشتی موجب مهاجرت ارمنی‌ها از ایران شده؛ اما اگر نظر من را بخواهید، دلیلش تبعیض‌‌های زیادی است که به آن‌ها تحمیل شد. زندگی در تبعیض ساده نیست.»
