بیمارستان میثاقیه چگونه ساخته شد؟

در سال ۱۳۲۸، عبدالمیثاق میثاقیه ساختمانی را برای اسکان دانشجویان بهائی شهرستانی خریداری کرد. به پیشنهاد «محفل روحانی ملی بهائیان»، قرار شد این محل به بیمارستان تبدیل شود تا منفعتش شامل همه مردم شود. میثاقیه، تجهیزات پزشکی و سایر وسایل بیمارستان را تامین کرد.

بیمارستان میثاقیه، یک مرکز درمانی خصوصی غیرانتفاعی بود که از دولت هیچ کمکی دریافت نکرد. هدف از تاسیس بیمارستان، احداث یک مرکز درمانی مدرن مجهز جهت خدمت به همه مردم جامعه بود. بیمارستان میثاقیه دارای ۱۱۰ تخت برای بزرگسالان و ۶۰ تخت برای کودکان بود که در آن زمان، بیمارستان بزرگی به‌حساب می‌آمد. برای هر یک از اقلیت‌های مذهبی ارمنی، آشوری، سنی، زرتشتی و یهودی، یک تخت رایگان و برای مسلمانان شیعه، تخت‌های نامحدود رایگان در نظر گرفته شده بود. بیمارستان دارای چند اتاق عمل جراحی، بخش زایمان، چند آزمایشگاه، بخش فیزیولوژی، بخش فیزیوتراپی و امکانات هیدروتراپی و توان‌بخشی بود.

پلی کلینیک بیمارستان، مراجعه‌کنندگان را به طور رایگان معاینه می‌کرد. بخش سوانح به طور شبانه‌روزی با پزشک کشیک به بیماران خدمت ارائه می‌داد. داروخانه بیمارستان تا ساعت ده باز بود. دو دستگاه بزرگ زباله‌سوز با کوره‌های بزرگ و حرارت زیاد در بیمارستان تعبیه شده بود. همه‌ی این موارد در آن زمان نوآوری‌هایی بودند که در بخش درمانی بی‌سابقه بود؛ اما قابل‌توجه‌ترین نوآوری بیمارستان میثاقیه، استفاده از دستگاه تولید برق مستقل از برق شهر بود تا در موارد اضطراری بتوانند به عنوان جایگزین برق از آن استفاده کنند.

در ابتدا، تعداد مراجعه‌کنندگان بیمارستان به دلیل بهائی‌بودن مالک و سرمایه‌گذارش کم بود؛ زیرا مردم سال‌ها بر اساس آنچه از منابر و مواعظ ملایان شنیده بودند، این باور مذهبی برای‌شان به وجود آمده بود که بهائیان نجس هستند. بستری‌شدن «محمود نامجو»، قهرمان ملی وزنه‌برداری برای جراحی لوزه و عمل جراحی معده روحانی سرشناس، «آیت‌الله زنجانی» که با پیشنهاد دکتر «جهان‌شاه صالح» وزیر بهداری وقت در بیمارستان میثاقیه انجام شد، این باور را به هم ریخت.

حضور ورزشکاران، هنرمندان و روحانیون که برای عیادت این دو فرد به بیمارستان می‌آمدند، جامعه را با بیمارستان میثاقیه آشنا کرد. بعد از این دو واقعه، تعداد مراجعه‌کنندگان به بیمارستان افزایش یافت به طوری‌که مالک بیمارستان مجبور شد با خرید چند ساختمان مجاور بیمارستان را توسعه دهد. سرانجام، بیمارستان میثاقیه با تلاش دلسوزانه پرسنل و کادر درمانی خود طبق ارزیابی دولت درجه ممتاز گرفت.

افزایش خدمات بیمارستان و کمبود کارکنان باعث شد تا هیئت‌مدیره بیمارستان میثاقیه به چاره‌اندیشی بیافتد و یک آموزشگاه بهیاری خصوصی و یک آموزشگاه عالی پرستاری تاسیس کند. آموزگاران اغلب استادان بهائى دانشگاه تهران بودند که به طور رایگان به تدریس و تهیه مواد آموزشى مى‌پرداختند. دوره بهیارى دو ساله و دوره پرستاری سه ساله بود. دانشجویان از خوراک و مسکن رایگان نیز بهره‌مند بودند. به‌رغم مخالفت برخى از بخش‌هاى دولتى، وزارت آموزش عالى به این دو آموزشگاه مجوز رسمى داد. بیمارستان میثاقیه نخستین بیمارستان مستقل در ایران بود که نهادهاى وابسته نظیر آموزشگاه بهیارى و مدرسه پرستارى تاسیس کرد.

همچنین به ابتکار شورای مدیریت بیمارستان میثاقیه، در محله «دروس» تهران خانه بزرگی، خریداری و تبدیل به خانه سالمندان شد. هدف از تاسیس این خانه مراقبت‌هاى بلندمدت از بیمارانى بود که از اختلالات مزمنى نظیر بیمارى پارکینسون، سکته و الزایمر (زوال حافظه) رنج مى‌بردند. «خانه سالمندان دروس» مجهز به کتاب‌خانه، سینما و اتاق موسیقی بود. هزینه محل از کمک‌های نقدی بهائیان و بعضی از سالمندان تامین می‌شد. این محل بعد از انقلاب اسلامی، مصادره شد و سالمندان بهائی از آن اخراج شدند.