اصطلاح «بچه‌های تهران» برای چند نسل از مردم اسرائیل عبارتی مبهم و پر رمز و راز بود. بچه‌های تهران به کسانی گفته می‌شود که در جریان جنگ جهانی دوم از اروپای شرقی، عمدتا از لهستان تحت اشغال آلمان، گریختند و بعدها از راه تهران خود را به فلسطینِ وقت رساندند. خیلی از آن‌ها پس از تشکیل اسرائیل در سال ۱۹۴۸ در این کشور باقی ماندند.

میخال دِکِل که کودکی‌‌اش را در بندر «حیفا» در اسراییل گذراند و به روال معمول در آن‌جا، عده‌ای از او درباره پیشینه پدر و مادرش می‌پرسیدند. وقتی از او سوال می‌شد که آیا پدرش از بازماندگان «هولوکاست» بوده یا خیر پاسخ می‌داد:‌ «نه، نبود. او جزو بچه‌های تهران بود.» بچه‌های تهران طبیعتا جزو بازماندگان هولوکاست به حساب می‌آیند چرا که از نسل‌کشی یهودیان به دست آلمان نازی گریختند. اما میخال دکل توضیح می‌دهد که چرا او پدرش را جزو جان به دربردگان هولوکاست تصور نمی‌کرد.