از وی بیش از ۱۰۰ اثر ماندگار تا به حال باقی مانده است.
او رهبر ارکسترهای مهم جهان همچون «ارکستر سمفونیک لندن»، «ارکستر مجلسی انگلیس»، «فیلارمونیک سلطنتی انگلستان» و … بوده است.
او در سال ۱۳۹۸ به عنوان سفیر صلح ایران در سازمان ملل متحد نیز نامزد شده بود.
علاقه چکناواریان به موسیقی ریشه در شنیدن نواختن ویولن توسط پدربزرگش داشته است و از همین سوی خود نیز از کودکی به نواختن پیانو پرداخت.
او پس از فارغ التحصیلی از هنرستان عالی موسیقی تهران و قبل از آنکه به وین فرستاده شود، در مناسبت‌های مختلف و هنگامی که هنوز در سنین نوجوانی بود، رهبری ارکستر سمفونیک را تجربه کرد.
لوریس در سال ۱۳۴۰ از آکادمی موسیقی وین فارغ‌التحصیل شد.
او در سال ۱۳۳۹ همزمان با بازگشت به ایران به مدیریت آرشیو موسیقی ملی و تدریس تئوری موسیقی در هنرستان موسیقی تهران پرداخت.
در سال ۱۳۴۲ برای ادامه تحصیل به اتریش بازگشت و از سال ۱۳۴۴ به دانشگاه میشیگان رفت تا تحصیلات نهایی خود را در رشته رهبری ارکستر به پایان برساند.
او از سال ۱۳۴۲ با تولید متن فیلم «جلد مار» آهنگسازی برای فیلم‌ها را نیز آغاز کرد و برای فیلم‌های متعددی موسیقی ساخت.
لوریس چکناواریان در سال‌های پس از انقلاب، در ایروان به رهبری ارکستر ارمنستان نیز پرداخت.
آخرین آثار اجرا شده او در ایران، دو مجموعه «خسرو و شیرین» و «رستم و سهراب» هستند.
او جوایز متعددی را در کشورهای مختلف دریافت کرده که از آن میان می‌توان به «نشان همایون» در سال ۱۳۵۰، «نشان طلایی» از دانشگاه ارمنستان و «صلیب طلایی» از کشور رومانی اشاره کرد.
فیلم «مایسترو» به معنای «استاد»، فیلمی نیمه‌بلند درباره زندگی چکناواریان است.
اطلاعات بیشتر درباره لوریس چکنواریان