«توران شهریاری (بهرامی)»، شاعر برجسته زرتشتی و از بنیان‌گذاران «اتحادیه زنان حقوق‌دان ایرانی» ۱۳ آبان ۱۳۱۰ در کرمان متولد شد. عمده شهرت او به خاطر اشعار ملی‌گرایانه‌ای است که با استحکام و کمال قابل توجهی سروده شده‌اند.
نام مادرش، «گوهر» و پدرش، «شهریارمیرزا»، از بازرگانان معتبر کرمان بود که در سرای «چهارسوق» به حرفه تجارت اشتغال داشت. پدربزرگش نیز «میرزا بهرام»، از جمله ثروتمندان نیکوکار کرمان به شمار می‌رفت که در دوران حیات خویش، در امر دستگیری و کمک به مستمندان شناخته شده بود.
او تحصیلات ابتدایی خود را در دبستان «شهریاری» کرمان و متوسطه را در دبیرستان دخترانه «بهمنیار» همین شهر سپری کرد. در سال ۱۳۲۹ برای ادامه تحصیل به تهران رفت و به مدت یک سال در رشته ادبی در دبیرستان «شاهدخت» به تحصیل پرداخت و در سال ۱۳۳۰وارد دانشگاه شد.
توران تحصیلات دانشگاهی خود را در زمانی که در سراسر ایران تنها یک دانشگاه وجود داشت، در دانشکده حقوق «دانشگاه تهران» در سال ۱۳۳۴ به پایان رساند و در سال ۱۳۴۲ نیز پروانه وکالت خود را از کانون وکلای دادگستری ایران دریافت کرد. در آن زمان، ششمین زن ایرانی بود که موفق به دریافت پروانه وکالت می‌شد.
شهریاری در همان حین، به تحصیلات عالی خویش نیز ادامه داد و از دانشکده حقوق «دانشگاه ملی» («دانشگاه شهیدبهشتی» امروزی) به دریافت درجه فوق لیسانس نائل شد.
توران شهریاری هم‌چنین در اردیبهشت ۱۳۴۲، اتحادیە زنان حقوق‌دان ایرانی، وابسته به «اتحادیە بین‌المللی زنان حقوق‌دان» را در تهران بنیان نهاد و در همان سال به همراه دیگر همکارانش، همایشی با حضور بیش از ۵۰ نفر از حقوق‌دانان زن جهان را در تهران برگزار کرد.
او با سابقە ۴۱ سال وکالت، در ۱۸ اسفند ۱۳۸۴ از سوی کانون وکلای دادگستری ایران به عنوان یکی از ۱۷ نفر اعضای هیات مدیره این کانون برگزیده شد.
توران شهریاری تنها زن اقلیت دینی است که از سوی دفتر مشارکت امور زنان وابسته به نهاد ریاست جمهوری در شمار ۶۰ نفر زن نام‌آور سراسر ایران قرار گرفته است.
او هم‌چنین نخستین زن از اقلیت‌های دینی است که به عضویت در هیات مدیرهٔ کانون وکلای دادگستری ایران رسیده است.
توران شهریاری شاعری را از زمانی آغاز کرد که ۱۵سال بیشتر نداشت. در سالیان بعد، هنر سخنوری خود را با جدیت و دلبستگی افزون‌تری ادامه داد و سروده‌هایش را از سال ۱۳۳۲ در مطبوعات ادبی و معتبر ایران چاپ کرد.
«گوهر»، اولین اثر او است که در سال ۱۳۴۵ چاپ و منتشر شد و تجدید چاپ آن نیز در امریکا رخ داد.
«نگار زن»، دیگر اثر او در سال ۱۳۵۲ از سوی «سازمان بین‌المللی زنان» چاپ و منتشر شد. در این کتاب، تصویر ۴۸ زن ایرانی در دوره‌های مختلف تاریخ پنج هزار ساله ایران انتخاب شده و ۴۸ رباعی برای این تصاویر سروده شده است.
دیوان توران شهریاری در سال ۱۳۷۹ چاپ و منتشر شد و در حجمی متجاوز از ۵۰۰ صفحه، مشتمل بر قصاید، قطعات، مثنوی‌ها، غزلیات، دوبیتی‌های پیوسته، آفرین‌بادها، سوگ‌نامه‌ها و چکامه‌های وی است.
کتاب «مهر ایران» نیز که شامل سروده‌هایش است، در سال ۱۳۹۱ از طرف «انتشارات فروهر» منتشر شد.
اشعار توران شهریاری بیشتر دارای مضامین اخلاقی، فرهنگی، اجتماعی و ملی هستند که به طور ساده و تا حد امکان به فارسی روان سروده شده‌اند.
او یکی از معدود شاعران زن ایرانی است که بهترین و بیشترین سروده‌های ملی و میهنی را درباره ایران و فرهنگ دیرینه این سرزمین از خود به یادگار نهاده و این از عشق سرشار او به ایران و فرهنگ درخشان آن سرچشمه گرفته است.
دکتر «محمدابراهیم باستانی‌پاریزی» در مقدمه «دیوان توران شهریاری» درباره شیوه سخنوری او می‌نویسد: «شعر خانم شهریاری در عین استحکام و کمال، بسیار روان و در خور فهم همه طبقات سروده شده و علاوه بر جنبه‌های ادبی، حاوی مسایل روز و سرگذشت‌های اجتماعی نیز هست. مثنوی‌های کوتاه و داستان‌های کوچک ذکر شده در دیوان او، حاوی نکاتی آموزشی است که ضمنا تاثیر ادبیات گذشته ایران را نشان می‌دهد و سرانجام این که بانو توران شهریاری یکی از شعرای سخن‌سنج و آگاه و توانای معاصر است که سبک خود را دارد و اشعارش پیام موزون دارد و بر دل می‌نشیند.»
اشعاری از او در مدح امام سوم و امام هشتم شیعیان هم منتشر شده‌اند. در سال ۲۰۰۰ میلادی، یکی از شعرهای توران شهریاری به نام «سروش حماسه‌ها»، درباره «فردوسی»، همراه شعرهایی از «ملک‌الشعرای بهار» و «پروین اعتصامی»، برنده «جایزه اینترموندیا» ایتالیا شد. این جایزه از سال ۱۹۸۲ میلادی در ایتالیا و هر سال به چند کشور و چند شاعر از کشورهای برگزیده داده می‌شود.
«بنیاد فرهنگی و هنری جمشید» به پاس خدمات اجتماعی و ادبی او، مجلس بزرگ‌داشتی در روز ۲۱ آبان ۱۳۸۹ برگزار کرد که «ژاله آموزگار»، «سید حسن امین»، «اسفندیار اختیاری» و نمایندگانی از سوی اداره امور اقلیت‌های دینی وزارت فرهنگ و ارشاد و کانون وکلای ایران از سخنرانان و ستایش‌گران شعر توران شهریاری در مراسم بزرگ‌داشت او بودند.
