مندائیان در روزهای واپسین ماه شملتا (سنبله) که برابر با ۲۵ تا ۲۹ اسفند ماه می شود، به روزه می‌پردازند. مراسم تعمید در این روزها برگزار نمی‌شود و همچنین ذبح قربانی نیز صورت نمی‌گیرد. در این روزها همچنین هیچ گونه عقد و عروسی‌ای برگزار نمی شود.

این عید در میان مندائیان به عید پروانایا معروف است و همچنین به عید پنجه نیز شناخته می‌شود. این عید که پنج روز به طول می انجامد، از پایان ماه شملتا (سنبله) تا شروع ماه قینا ادامه دارد و همزمان با عید نوروز شمسی و اوایل فروردین ماه است. این پنج روز نزد مندائیان بسیار مهم و با اهمیت شمرده می‌‌شود و از این رو است که در تقویم مندائی این پنج روز به صورت جداگانه‌ای، در کنار ۳۶۰ روز (که حاصل ۱۲ ماه ۳۰ روزه است) یک سال را تشکیل می‌دهند. نام و جایگاه این پنج روز که عبارتند از «انوش اثرا»، «شیشلام ربا»، «یوخاشارکنه»، «نابوت زیوا»، «یهرام ربا»، آنقدر والاست که از نظر مندائیان این روزها، جزو ایام عمر حساب نمی‌شود. در این روزها، مندائیان نذر و قربانی‌های زیادی انجام می‌دهند. حیوانی که در این ایام قربانی می‌شود کبوتر است که گوشت پخته آن به همراه نان، کشمش و گردو خورده می‌شود. مندائیان همچنین در این ایام غسل تعمید می‌گیرند و غذایی مخصوص اموات درست می‌کنند که «لوفانی» نامیده می شود. این ایام مملو از ایام شادمانی و سرور برای مندائیان است. ایشان معتقدند که در این ایام هر دعای خالصی که خوانده شود اجابت می‌شود.

این عید مصادف با میلاد «یحیی تعمید دهنده» است و مصادف با روز اول ماه هیطا (خرداد ماه) است. مندائیان در این روز تعمید می‌کنند و به جشن و شادمانی می‌پردازند.

این روز، دقیقا روز بعد از میلاد یحیی است و روزی نحس حساب می‌شود. طبق تاریخ مندائی در این روز، ماموران نماینده امپراتوری روم در اورشلیم به دنبال کودکی می‌گشتند که تازه به دنیا آمده است و از این رو بیش از صد کودک را از بین بردند. در این روز، مندائیان روزه سنگین می‌گیرند و مراسم غسل تعمیدی نیز صورت نمی‌گیرد.

ایشان به صورت منظم در روزهای یکشنبه، در آب جاری تعمید می کنند. مندائیان به این آب جاری که در آن به انجام مناسک می پردازند، «یردنه» می گویند. این سنتی دیرین است که از زمان یحیی تعمید دهنده اجرا می شده است. مندائیانی که در ایران هستند، عمدتا در فصولی که هوای بهتری وجود دارد در روزهای یکشنبه در آب رود کارون تعمید می‌شوند. لباس چنین مراسمی، لباس کتان سفید رنگ است و خانم ها و آقایان، همگی، چنین لباسی را می پوشند. برخی لباس ایشان را مشابه لباس دشداشه عربی می دانند که لباسی بلند و سفید رنگ با همراه عمامه ای سفید است. مندائیان در حین مراسم تعمید، عصایی از جنس درخت زیتون در دست خود می گیرند.

انجام مراسم تعمید برای برخی ضروری است؛ از جمله:
زنی که بچه‌ای را به دنیا آورده است، یک ماه پس از تولد باید خود را در آب غسل دهد؛
همینطور بچه نوزاد که شش ماه، یک سال و دو سال دارد باید در آب غسل داده شود؛
پسر و دختری که می‌خواهند ازدواج کنند نیز باید در آب غسل داده شوند.
فردی که دچار گرفتاری می‌شود و مشکلی برای او پیش می‌آید؛
افرادی که تابوت را حمل می‌کنند، باید پس از حمل تابوت غسل کنند؛
در جشن‌های دینی، مندائیان باید خود را غسل دهند؛

انجام مراسم غسل از طریق فردی روحانی صورت می‌گیرد که باید تا زانو در کنار فردی که می‌خواهد غسل بگیرد در آب ایستاده باشد و آب روان رود را بر او بریزد. در حین چنین اعمالی، روحانی نام دینی فردی که خواهان انجام غسل است را می‌پرسد و از او می خواهد که آیاتی را که او بیان می‌کند، تکرار کند.

ایشان در روز سه بار نماز می‌خوانند و قبله خود را به سمت شمال در نظر می‌گیرند. مندائیان شمال جغرافیایی را نمادی می‌دانند از محل عرش خداوند و عالم نور و روشنائی. نماز ایشان به صورت ایستاده خوانده می‌شود و رکوع و سجده ندارد. نماز صبح در هنگام روشنائی صبح و در هنگام طلوع آفتاب، نماز ظهر در زمان یک ساعت بعد از ظهر، و نماز غروب در هنگام غروب آفتاب خوانده می‌شود. متن نماز مندائیان در هر کدام از این سه نماز با یکدیگر متفاوت است ولی همگی دال بر یکتائی خداوند، شهادت دادن به حی بودن خداوند، تکبیر گفتن به فرشتگان و … است. نمازهای مندائیان دارای قسمتهای مختلفی است که به هر قسمت «بوثه» گفته می‌شود.

برای خواندن نمازها، وضو گرفتن واجب است. این وضو دارای مراحل متوالی و مختلفی است که شامل شستن دست‌ها، صورت، پیشانی، گوش‌ها، زانو، ساق پا و … است.

در آئین مندائی همچنین دعاها و نیایش‌هایی وجود دارد که افراد توصیه شده‌اند آنها را قبل از خواب و همچنین قبل از سحر بخوانند. این دعاها اجباری نیستند.

مندائیان مراسمی خاص برای ازدواج دارند که در کتاب قلوستا به تفصیل مورد بحث قرار گرفته است اما طلاق را جائز نمی‌دانند. یکی از مناسک مربوط به ازدواج در میان ایشان این است که عروس و داماد باید قبل از ازدواج تعمید داده شوند. پس از انجام غسل، دختر و پسر به خانه‌ای می روند و ازدواج ایشان باید توسط فردی روحانی که نقش عاقد دارد انجام شود. ازدواج‌ها را تنها یک «گنزورا» می‌تواند انجام دهد که بالاترین رتبه دینی در مندائی است.

عروس و داماد در حین مراسم عروسی، آیاتی را باید تلاوت کنند که فرد روحانی از ایشان می‌خواهد. همچنین ایشان باید انگشتری که به ایشان داده می‌شود را به دست کنند. روحانی همچنین از عروس می‌خواهد که آب، و غذایی که از فندق، کشمش سیاه و بادام است را بخورد. در این مراسم که پدر عروس و داماد هم حضور دارند، از ایشان کسب رضایت می‌شود.

مندائیان در هر سال، سی و چهار روز را روزه می‌گیرند. برخی از این روزه‌ها روزه‌ی خفیف است بدان معنا که مندائیان تنها از خوردن و نوشیدن برخی از اقلام خوراکی در این روزها خودداری می‌کنند و برخی دیگر «روزه سنگین» است که به معنای خودداری از خوردن و نوشیدن تمامی اقلام خوراکی در طی روزهای مذکور است. این روزه‌ها بر طبق تقویم مندائی به قرار ذیل است:

مندائیان آداب خاصی برای دفن مردگان دارند. این مراسم باید توسط روحانی و یا روحانی اعظم صورت بگیرد. مراسم «فاتحه خوانی» بخشی از مراسمی است که برای افرادی که زمان مرگشان فرا رسیده است و قبل از غسل دادن ایشان باید انجام شود. وقتی اطرافیان فرد پیری که می‌دانند او در حال فوت شدن است، از چنین وضعیتی مطلع می‌شوند، باید برخیزند و به او آب بنوشانند، لباس او را در بیاورند و لباس «رستا» که سفید رنگ است به او بپوشانند. همچنین ایشان صورت آن فرد را به سمت شمال قرار می‌دهند. این اقدامات صورت می‌گیرد تا زمان جدایی روح از بدن، روح پاک شده باشد.

هنگامی که فرد فوت می‌شود، افرادی که او را حمل می‌کنند، که «حلال» نام دارند، فرد فوت شده را بر روی چوب قرار می‌دهند و دور تا دور ایشان را در نی می‌پیچند و با بند نخ که از درخت خرما تهیه می‌شود آن را می‌بندند و سپس در خاک، دفن می‌کنند. افرادی که در مراسم دفن شرکت می‌کنند بهتر است که لباسهای سفیدی بپوشند. در حقیقت، مندائیان تلاش می‌کنند که در مراسم و آئین‌هایشان، و همینطور در زندگی روزمره خود، بیشتر لباس‌های به رنگ سفید بپوشند. این امر به این دلیل است که پنداشته می شود که لباس سفید نمایانگر نور و روشنایی است و از این رو باید در زندگی روزمره جاری و در جریان باشد. در هر کدام از بخش‌های این مراسم، دعاهای متفاوتی برای فرد متوفی خوانده می‌شود.

قبل از آنکه فرد میت در زمین قرار داده شود افراد نماز میت را سه بار برای او می‌خوانند و پس از آنکه فرد میت در زمین قرار داده شد هم افراد پیرامون او سه بار نماز میت را می‌خوانند.