سلیمان حییم به زبان‌های فارسی، انگلیسی، فرانسه، عبری آشنایی کامل داشت و بعد از بازنشسته شدن از شرکت نفت در سال ۱۳۳۰ به فکر تألیف فرهنگ عبری به فارسی افتاد. او مدت ۱۰ سال در این راه کوشش کرد و توانست به همراه یکی از دخترانش (پریوش) آن را به چاپ برساند.

سلیمان حییم به منظور تکمیل فرهنگ عبری به فارسی و نشر آن مدت چهار سال به دور از خانواده در اورشلیم اقامت کرد تا در آن شهر با واژه‌شناسان محلی آشنا شود و به تحقیقات خود ادامه دهد. او همچنین فرهنگ فارسی به عبری را نیز تألیف کرد  ولی در زمان حیاتش منتشر نشد و در اوائل دهه‌ی ۱۳۹۰ به همت انجمن کلیمیان برای نخستین بار انتشار یافت.

فرهنگ فرانسه به فارسی، فرهنگ‌های بزرگ یک جلدی و دو جلدی فارسی به انگلیسی و انگلیسی به فارسی و فرهنگ انگلیسى – فارسى کوچک،‏ فرهنگ فارسى – انگلیسى کوچک،‏ فرهنگ فرانسه – فارسى کوچک‏ و فرهنگ عبرى – فارسى‏ و همچنین کتاب ضرب‌المثل‌های فارسی به انگلیسی از آثار برجستهٔ او به‌شمار می‌آید.

سلیمان حییم علاوه بر این‌ دست به تألیف کتاب دستور زبان فارسی زد که موفق به چاپ آن نشد. حییم در نمایشنامه‌نویسی و بازیگری نیز دستی داشت. نمایشنامه‌های استر و مردخای، روت و نَعومی، و یوسف و زلیخا را نوشت، و این سه نمایشنامه را خود روی صحنه آورد و در بعضی از آنان نیز نقش‌هایی ایفا کرد.

سلیمان حییم، به شهادت آثارش، به جز انگلیسی، زبان‌های فرانسه و عبری و عربی را به خوبی، و ترکی و آلمانی و روسی را در حدی که از لغتنامه‌های آن‌ها استفاده کند، می‌دانست. اظهارنظرهای دقیق او دربارهٔ لغاتِ ترکیِ دخیل در فارسی، این تصور را ایجاد کرده بوده که  او از یهودیان تبریز بوده ‌است.

سلیمان حییم در روز شنبه ۲۵ بهمن ماه ۱۳۴۸ بر اثر سکته قلبی در سن ۸۲ سالگی در تهران از دنیا رفت و در آرامگاه یهودیان تهران به خاک سپرده شد.

انتشارات «فرهنگ معاصر» فرهنگ‌های حییم را بارها تجدید چاپ کرده است. برخی از فرهنگ‌ها توسط کریم امامی ویراستاری و به‌روز شده است.

داود موسایی، مدیر نشر فرهنگ معاصر در مورد حییم می‌گوید: «کارهای حییم در حد و اندازه‌های یک آدم معمولی نیست. حییم، کسی است که مثل هیچکس نیست.»

مرحوم کریم امامى نیز که خود از جمله فرهنگ‌نویسان و ویراستاران نامی به شمار می‌رفت و فرهنگ کیمیای وی بعد از درگذتشتش از سوی انتشارات فرهنگ معاصر به بازار کتاب عرضه شد درباره حییم گفته است: «اولین حسى که از مرور فرهنگ‌‏هاى آن زنده‏یاد به انسان دست مى‏‌دهد، حس احترام است براى بزرگىِ کارى که یک‌‏تنه انجام داده، براى دقت حیر‌ت‌‏انگیزى که صرف کار مى‌‏کرده و براى عشقى که به کار خود داشته. همه این نکته‏‌ها را مى‌‏توانیم در خود فرهنگ‏‌ها مشاهده کنیم و حتماً لزومى ندارد که شرح حال‌مؤلف را بخوانیم یا روایاتى از کمالات او را از قول شاهدان عینى بشنویم تا بدانیم.»