«یونس دردشتی»، خواننده یهودی ایرانی سال ۱۲۸۸ خورشیدی در یک خانواده یهودی در اصفهان متولد شد.
او در هفت سالگی، مادرش «مروارید خانم» را از دست داد و ۹سال بیشتر نداشت که پدرش «یشوعا دردشتی» درگذشت. از این رو، مسوولیت نگه‌داری یونس و سه برادر و تنها خواهرش برعهده عمویشان گذاشته شد.
او تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در مدرسه «اتحاد» (آلیانس) به پایان رساند و بلافاصله به خدمت ارتش درآمد. پس از پایان خدمت، به دلیل تسلط به زبان فرانسه، در یک شرکت اروپایی مشغول به کار و سپس در اداره راه آهن استخدام شد.
ذوق موسیقایی در خانواده دردشتی وجود داشت و صدای خوش و رسا به یونس به ارث رسیده بود. به همین دلیل، از پنج سالگی خوانندگی را نزد پدر آغاز کرد و مشغول یادگیری ردیف‌ها و مقام‌های آواز ایرانی شد.
او مناجات یهودیان را به زبان عبری در دستگاه‌های ایرانی با صدای خوش قرائت می‌کرد. تلاوت «تورات» با آهنگ خاص و صدای رسا و دلپذیر یونس در جمع بزرگی از حاضرین در کنیسه محله «عودلاجان» تهران سبب شهرت یافتن بیش از پیش او در جامعه شد. ضمن آن که هم‌زمان با فراگیری دروس مدرسه، سعی بر آن داشت تا دستگاه‌ها و گوشه‌های موسیقی ملی را به صورت عملی بیاموزد.
یونس دردشتی در ادامه از محضر استاد «مرتضی نی‌داود» بهره برد. او به صدای استادان «تاج اصفهانی»، «ادیب خوانساری» و «میرزا رضا ظلی» علاقه‌ای وافر داشت که ردپای آواز این استادان در آوازخوانی او مشهود است.
در سال ۱۳۰۵ خورشیدی، اولین کنسرت خود را در «گراندهتل» با همراهی «یحیی‌خان زرین‌پنجه» برگزار و آوازی را در دستگاه «دشتی» با موفقیت اجرا کرد. همین باعث شد نظر بسیاری از صاحب‌نظران موسیقی سنتی به او جلب شود. هم‌چنین با هنر نمایی در محفلی که بانو «قمرالملک وزیری» در آن حضور داشت، چنان این خواننده مشهور زمان را تحت تاثیر صدای خود قرار داد که بی اختیار یونس را بوسید و او را نابغه خطاب کرد.
اوایل سال ۱۳۴۰ خورشیدی، «رادیو ایران» از یونس رسماً جهت همکاری دعوت کرد و او با اجرای زنده در بهترین ساعات برنامه‌های رادیو، در مدت کوتاهی به سوی شهرت در سطح وسیع گام گذاشت. اما به دلیل کارشکنی برخی از گردانندگان برنامه‌های رادیویی و رفتارهای مغرضانه آن‌ها، از ادامه کار مایوس شد و بی‌درنگ از همکاری با رادیو خودداری کرد. ولی به واسطه اصرار دوستان و نیز درخواست علاقه‌مندانش، دوباره همکاری با رادیو را از سر گرفت و به مدت بیش از ۱۵ سال همکاری، با صوت دلنشین خود، نه تنها جایگاه ویژه‌ای در بین دیگر آواز خوان‌های مشهور به دست آورد بلکه توانست لقب «بلبل رادیو» را نیز کسب کند.
او در طول همکارى خود در رادیو، با هنرمندانى مثل «مرتضى محجوبى»، «حسین یاحقى»، «ابراهیم منصورى» و «جلیل شهناز» همکارى داشت و تمام دستگاه‌هاى ایرانى را اجرا کرد.
یونس دردشتی دارای صدایی با صلابت بود و بیشتر در اوج می‌خواند. شعر را شمرده و واضح ادا و آوازی پر تحریر ارایه می‌کرد.
او سال ۱۳۵۷ خورشیدی، پس از وقوع انقلاب در ایران، ترجیح داد در اسرائیل بماند. این هنرمند نام‌دار ایرانی دوران بازنشستگی خود را در اسرائیل بیشتر صرف امور خیریه کرد و با یاری همسرش و حمایت سازمان‌های جامعه یهودیان ایرانی، کنیسه «ریشون لصیون» را بنا نهاد. پس از تاسیس کنیسه ریشون لصیون، به پاس خدمات ارزنده یونس دردشتی و همسرش، ریاست افتخاری این کنیسه به او واگذار شد.
یونس دردشتی در سال ۱۳۷۶ خورشیدی در سن ۸۵ سالگی درگذشت.