«سُلی شاهوَر»، پژوهشگر ایرانی-اسراییلی، مدیر «مرکز عزری مطالعات ایران و خلیج فارس» و استاد «مطالعات ایران در گروه مطالعات خاورمیانه» در دانشگاه «حیفا» است که در ایران متولد شده است.
سلی شاهور، متولد ۹ آذر ۱۳۳۹، در کودکی همراه با خانواده به اسراییل مهاجرت کرده و اکنون مدیر بخش پژوهش‌های ایران و خلیج فارس در دانشگاه حیفا است.
او دارای مدرک کارشناسی ارشد از دانشگاه «تل‌آویو» است و دکترای خود را در دانشگاه مدرسه مطالعات شرقی و آفریقایی (SOAS) از دانشگاه لندن کسب کرد. شاهور اکنون مدیر بخش پژوهش‌های مطالعات ایران و خلیج‌فارس دانشگاه حیفا در اسراییل است.
وی رساله دکتری خود را با عنوان «تشکیل خط تلگراف هند و اروپایی: بریتانیا، امپراتوری عثمانی و ایران، ۱۸۵۵- ۱۸۶۵میلادی» زیر نظر دکتر Malcolm و دکتر Burrell در سال ۱۹۹۷ دفاع کرد.
دکتر سلی شاهور بین سالهای ۲۰۰۵-۲۰۰۶، معاون مدیر و پژوهشگر ارشد در مرکز مطالعات خلیج فارس و معاون مدیر و پژوهشگر ارشد در مرکز عزری برای ایران و مطالعات خلیج فارس بین ۲۰۰۶-۲۰۰۷ بوده است. او در سال ۲۰۰۷، مدیر و پژوهشگر ارشد مرکز عرزی برای مطالعات ایران و خلیج فارس شد و از آن زمان به عنوان عضو/رییس چندین کمیته هیئت علمی درون دانشگاه ، از جمله کمیته کارشناسی ارشد در گروه مطالعات خاورمیانه (از سال ۲۰۰۸) ، کمیته تحقیقات در دانشکده علوم انسانی (از سال ۲۰۰۹) ، و از سال ۲۰۱۰ به عنوان رییس کمیته تحقیقات در دانشکده علوم انسانی فعالیت کرده است.
«بهاییان و آموزش و پرورش نوین در ایران» کتابی است که سلی شاهور تالیف کرده است. شاهور در طی پژوهشی چندین ساله، دست به نگارش این کتاب زده است؛ کتابی با عنوان «مدارس فراموش شده» که دوره زمانی ۱۸۹۹ تا ۱۹۳۴ را در برمی‌گیرد. سلی شاهور، در کتاب «مدارس فراموش شده»، در مقدمه‌ای تحت عنوان «آموزش و پرورش از دید اصلاح‌طلبان ایران در قرن نوزدهم»، به اصلاحات در ایران ازجمله اصلاحات در چگونگی آموزش و پرورش در زمان قاجاریه می‌پردازد. سپس وضعیت آموزش و پرورش در ایران تا پایان قرن نوزدهم میلادی را مورد بررسی قرار می‌دهد و از جمله شرح جامعی درباره مدارس میسیونرهای خارجی در ایران از دهه ۱۸۳۰ تا دهه ۱۸۵۰ دارد؛ مدارسی چون مدارس کلیسای پرسبی‌ترین آمریکایی و کلیسای کاتولیک فرانسه در ایران. در این میان درباره اولین مدارس دولتی نوین در ایران مکث می‌کند و می‌نویسد: «دارالفنون تهران و دارالفنون تبریز». نویسنده همچنین فعالیت سازمان‌های فرهنگی خارجی همچون اتحاد فرانسه و اتحاد جهانی یهود و هم فعالیت‌های آموزشی اقلیت‌های مذهبی بومی چون «ارامنه»، «آسوریان و نسطوریان»، «زرتشتیان»، «یهودیان» و «بهاییان» را مرور می‌کند.
کتاب «مدارس فراموش شده»، در پنج فصل تنظیم و تدوین شده است: «از آموزش و پرورش سنتی تا مدرن: وضع آموزش و پرورش در ایران تا پایان قرن نوزدهم»، «گشوده شدن درها: مظفرالدین‌شاه قاجار و ظهور مدارس بهایی در ایران»، «مدارس نوین بهایی و سطح آموزشی آن‌ها»، «مخالفت با مدارس بهایی» و «بستن درها: رضاشاه پهلوی و بستن مدارس بهایی». هر فصل نیز در چند بخش تنظیم شده است.
سلی شاهور در این کتاب تلاش کرده است به این چند سوال پاسخ دهد: چرا مظفرالدین‌شاه که فردی شیعه‌مذهب بود، در سال ۱۸۹۹ میلادی اجازه گشایش اولین مدرسه بهایی را داد که بعد منجر به تاسیس بسیاری مدارس بهایی دیگر در ایران شد؟ چرا شخصیتی ملیت‌گرا، ضدآخوند و طرفدار تجدد و سکولاریسم مانند رضاشاه پهلوی، در سال ۱۹۳۴ میلادی این مدارس را تعطیل کرد؟ مدارس بهایی چه نقشی در ظهور آموزش و پرورش نوین در ایران داشت؟
دکتر سلی شاهور علاوه بر این کتاب ده‌ها کتاب و مقاله نیز منتشر و ویراستاری کرده است. «بهاییان ایران»، «ماوراء خزر و قفقاز»: جلد نخست: نامه افسران روسی و مقامات، جلد دوم: گزارش‌ها و مکاتبات مقامات روسیه، «خلیج فارس: جهت‌های نو در تحقیقات» از جمله دیگر آثار وی است.
دکتر شاهور عضو تعدادی از جوامع و انجمن‌های علمی بین‌المللی و یک داور برای طیف وسیعی از بدنه‌های دانشگاهی، نشریات دوره‌ای و ناشران محلی و بین‌المللی است. او همچنین مشاور و تحلیلگر برای نهادهای مختلف در داخل و خارج از اسراییل، و مفسر در امور ایران، اسراییل و خاورمیانه برای اسراییل و رسانه‌های بین‌المللی به زبان عبری، انگلیسی و فارسی است.